چه سرنوشت غم انگیزی

که کرم کوچک ابریشم

تمام عمر

قفس میبافت

ولی

به فکر پریدن بود

فستیوال تئاتر فیزیکال شیکاگو

فستیوال تئاتر فیزیکال شیکاگو از 7تا12 جولای در شیکاگو برگزار می شود که در کنار آن کارگاه ها و نشست های تخصصی برپا می گردد.

این فستیوال توسط Alice Da Cunha  و Mark Frost سرپرستی می شود.

http://www.physicalfestival.com

فیزیکال فست

فیزیکال فست ، جشنواره بین المللی تئاتر فیزیکال است که هر ساله در اواخر ماه می و اوایل ماه ژوئن در لیورپول و توسط گروه تئاتر  Tmesis برگزار می شود.

این جشنواره در طول 8 روز برای گروه های شرکت کننده کارگاه های منحصر به فرد ، اجرا های تئاتر ، تئاتر خیابانی و نشست ها را توسط هنرمندان شناخته شده برگزار می کند.

فیزیکال فست تنها جشنواره مطرح اروپایی در نوع خود است که متخصصان تئاتر فیزیکال ، هنرمندان محلی و ملی و بین المللی را توانسته گرد خو بیاورد.

http://www.physicalfest.com

جشنواره تئاتر فیزیکال پانفیث

PANPHYS نام شنواره ای بین ااملی میم مدرن و تئاتر فیزیکال است که در کشور مقدونیه و توسط گروه تئاتر استرانیزا مدیریت می شود.

این جشنواره در ماه اکتبر برگزار میشود و پذیرای گروه های تئاتر فیزیکال و اجراگران مدرن میم می باشد.

در قسمتی از توضیحات این فستیوال آمده است :

پانفیث سعی خواهد کرد تا در مقدونیه گروه های برتر و با ارزش ترین کارها را شناسایی و معرفی کند.

http://www.stranizza.com

Imagin action

یک سازمان هنری –تئاتری غیر دولتی  مستقر در لس آنجلس و کالیفرنیاست که با کارگاه های آموزشی و اجراها به تمام دنیا سفر می کند

فعالیت های آنان به چند بخش  : تئاتر مظلومان  - تئاتر درمانی – رقص و مراسم های خلاق تئاتری است.

تصویر شماره 1 - کارگاه تئاتر افغانستان - 2009

در بخشی از توضیحات این گروه برای معرفی خود آمده است :

ما از تئاتر برای ایجاد آداب و رسوم ها استفاده می کنیم و اجازه می دهیم که شرکت کنندگان خود و جامعه ی اطراف خویش را بازسازی کنند و با آن ارتباط برقرار کنند.

این گروه در جنوب کالیفرنیا با سازمان های اجتماعی فعالیت می کند و برای اجرای پروژه ها از جوانان و خانواده های آنان کمک می گیرد.

تیم اجرایی گروه ایمیجین اکشن از هنرمندان سراسر ایالات متحده .کانادا و جهان تشکیل شده است.

تصویر شماره 2- کارگاه تئاتر - پاکستان

تصویر شماره 3- کارگاه تئاتر - واشنگتن دی سی

ایمیجین اکشن تا به حال در کشورهای افغانستان-کلمبیا-هند-فلسطین-ایرلند شمالی-گواتمالا-چین-انگلستان-ایتالیا-اسپانیا-نروژ-دانمارک-بلژِک-فرانسه-اتریش-گرجستان-کرواسی و هلند فعالیت داشته است.

تصویر شماره 4 - کارگاه تئاتر -هلند

تصویر شماره 5 - کارگاه خلاق تئاتر- کرواسی

هکتور آریستازابال

مغز متفکر این گروه هکتور آریستازابال است که متولد کلمبیاست .او در شورای صلح کلمبیا برای قربانیان شکنجه  و در زمینه ی تئلار مظلومان و آموزش تئاتر بر اساس ایده های آگوستوبوال فعالیت می کند. هکتور در سال 2012 جایزه ی معتبر " اتو رنه کاستیو" که جایزه ی تئاتر سیاسی است را دریافت کرده.

 مترجم : محمد اکبری زاده کهتکی

معرفی یک گروه جوان و فعال در تئاتر اروپا

Equal Voices "نام گروهی است که در معرفی خود آورده اند :

ما با جدیت و پرشور در مورد فراگیری ، کار نو آورانه و ایجاد یک چشم اتداز خوب از لحاظ زیبایی شناسی فعالیت می کنیم.ما فضایی را ایجاد می کنیم که صدای همه به صورت مساوی و با عدالت شنیده شود."صداهای برابر" یک گروه از هنرمندان و دست اندرکاران است که دور هم جمع شده اند برای ارائه ی با کیفیت بالای پرفورمنس ، کارگاه ها و آموزش ها.

      این گروه به عنوان یک گروه آزاد به صورت گسترده با قدمت 10 سال است که در انگلستان و اروپا فعالیت می کند.Equal Voices  با گروه های پرفورمنس ، دانشگاه ها ، مدارس و سازمان های خیریه فعالیت می کند و درآمد خود را از طریق برگزاری کارگاه ها ، برنامه ریزی های هنری و پروژه های رسانه ای برای شرکت ها و سازمان ها فراهم می آورد.

چرخ فعالیت این گروه و ساخته و پرداخته شدن ایده ها در این گروه توسط 5 نفر می چرخد.

لورا هاگی :

فیلمساز و کارگردان تئاتر.کروگراف و مدرس کارگاه ها

او در انگلستان و اروپا به عنوان یک دنسر و بازیگر فیزیکال تئاتر شناخته می شود که به مدت 10 سال است فعالیت می کند.

اندی داگان :

آهنگساز .بازیگر و مدرس دوره ها و کارگاه ها

او در حال حاضر با سه گروه موسیقی

The pigeon detective

The black sea

و the mothers of god

فعالیت می کند.

فران وودکاک :

آهنگساز و تهیه کننده

جو ماریکان  :

تهیه کننده و مدیر برنامه ها

الکس لودج :

نویسنده . دراماتورژ . بازیگر و مدیر برگزاری کارگاه ها

او در موسسه ی بین المللی ادبیات مدرن فعالیت می کند و نمایشنامه های کوتاه او در سراسر انگلستان و نیوزلند به اجرا در آمده است.

"ضرب و شتم قلب و اعضای بدن" نام آخرین اثر این گروه می باشد که در اکتبر 2014 در دانشگاه Waikato و آکادمی گالاگر در همیلتون نیوزلند توسط دانشجویان سال سوم مطالعات تئاتر به روی صحنه رفت.

الکس لدج این کار را دراماتورژی کرد و داگان موسیقی آن را ساخت.کارگردانی این پروژه بر عهده ی لورا هاگی بود.

از طریق آدرس www.equalvoices.co.uk می توان این گروه و فعالیت های آنان را دنبال کرد.

ترجمه : محمد اکبری زاده کهتکی

تصاویری از آخرین اجرای این گروه :

دانش آموزان عزیز لطفا به چند نکته توجه داشته باشند:

1- درون هر 9 عکس تمامی بازیگران در حال خنده هستند

2- در هر عکس یک نفر چهره اش پنهان است یا کاملا تمام رخ نیست

3- وجود یه دم از یک جانور غول پیکر

4- نام مجموعه آتشفشان است.

لطفا با توضیحات موجود به این فکر کنید که چه ارتباطی بین این اجزا وجود دارد و چرا اسم این مجموعه آتشفشان است؟

مجموعه عکس قابل توجهی است. عناصر و ویژگی‌های مشترکی در این عکسها دیده می‌شود . عکسهایی از مکانهای مختلف که برای ما ایرانی‌ها آشناست. افرادی که در عکس دیده می‌شوند، در هر حالت یا مشغول هر کاری که هستند، خندان هستند. یک عنصر مشترک دیگر، دم حیوان ناشناس، احتمالا تمساح (؟) است. تقریبا در همه عکسها، یکی از افراد نیز وجود دارد که چهره‌اش مشخص نیست. نورپردازی‌ها به گونه ای است که فضاهای کاملا روشن و مشخص را ایجاد کرده است.

عکاس چه می‌خواهد بگوید؟

بدون اینکه بخواهیم اغراق کنیم، تقریبا می‌توان حرف عکاس را فهمید. مردمانی را نشان می‌دهد که ظاهرا شاد و خندان هستند. فضاسازی عکسها و نورپردازی‌ها نیز بر این امر صحه می‌گذارد. اما این همه داستان نیست. چیزی مبهم یا ترسناک در همه مکانها دیده می‌شود. آن عنصر خیلی مخفی نیست که دیده نشود. شاید عکاس می‌خواهد بگوید که آن مردم شاد، عمدا آن را نادیده می‌انگارند. دردی درونی است؟ ترس است؟ بیماری است؟ هر چه هست، به وضوح وجود دارد هر چند نادیده بنگاریمش. خنده ها ظاهری است؟ بخاطر فراموش‌کردن درد است؟
شاید اصلا نشانه‌ای از اتفاقی است که می‌خواهد رخ دهد و ما از آن بی اطلاعیم و چون نمی‌دانیم، خوشحالیم
آن فردی که در عکسها چهره‌اش دیده نمی‌شود چه نقشی دارد؟ شاید نشانه‌ای است بر فردی که نمی‌خواهد دردش را فراموش کند. شاید نشانه‌ای از فردی است که نمی‌بیند و به همین علت نمی خندد. شاید او از آن اتفاق اطلاع دارد. شاید او کلید حل معما باشد.

آزاده اخلاقی، ایده‌پرداز و کارگردانِ این مجموعه‌ی ۱۷ عکسی می‌گوید: «امروز آرمان‌گرایی سوژه‌ی تمسخر خیلی‌ها شده است، مردم کسانی را که اهداف بلند و دور از دسترس دارند دست می‌اندازند. برای من ولی کسانی که می‌جنگند و برای آرمانی جانشان را فدا می‌کنند بسیار محترمند. هدفم زنده کردن یاد کسانی بود که ستایش می‌کنم.»

«به روایت یک شاهد عینی» یکی از عظیم‌ترین پروژه‌های عکاسی‌ای است که در چند سال گذشته در ایران انجام شده است: پروژه‌ی سه‌ساله‌ ای که شامل تحقیق فراوان هم بوده، ثبت هفده فریم است که اجرای بسیار خوب و دقیق و پُر از جزئیاتی هم دارند. در اجرای این عکس‌ها گروه بزرگی به خانم اخلاقی یاری رسانده‌اند؛ از جمله ساسان توکلی‌فارسانی (عکاس و مجری جلوه‌های بصری) و ژیلا مهرجویی (طراح صحنه و لباس).

آزاده اخلاقی متولد سال ۱۳۵۷ است که در استرالیا عکاسی خوانده و این سومین نمایشگاه انفرادی‌اش بود. در توضیحی که بر این مجموعه نوشته آمده است: «آیا لحظه‌ی حال می‌تواند به چنان التهابی دچار شود که سیر خطی زمان را در هم شکند، گذشته را به حال بیاورد و ساکنان لحظه‌ی حال را به گذشته پرتاب کند؟ آیا ممکن است در لحظه‌ای از تاریخ چنان گشایشی رخ دهد که آن اشباح را که در راه آرمانی مشابه تلاش کردند و به مرگی هولناک از دست رفتند، دوشادوش خود در خیابان ببینیم؟ آیا انسان لحظه‌ی حال، انسان زنده، می‌تواند اشباح قهرمان‌هایش را از زیر آوار مهیب تاریخ بیرون کشد و به اکنونش احضار کند و از پشتیبانی‌شان بهره برد؟»

در این مجموعه به مرگِ این افراد پرداخته شده است: «جهانگیرخان صوراسرافیل و نصرالله ملک‌المتکلمین (۳ تیر ۱۲۸۷)»، «کلنل محمدتقی‌خان پسیان (۱۵ مهر ۱۳۰۰)»، «میرزاده عشقی (۱۲ تیر ۱۳۰۳)»، «محمد فرخی‌یزدی (۲۵ مهر ۱۳۱۸)»، «تقی ارانی (۱۴ بهمن ۱۳۱۸)، «آذر شریعت‌رضوی، مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی (۱۶ آذر ۱۳۳۲)»، «فروغ فرخزاد (۲۴ بهمن ۱۳۴۵)»، «محمد مصدق (۱۴ اسفند ۱۳۴۵)»، «غلامرضا تختی (۱۷ دی ۱۳۴۶)»، «صمد بهرنگی (۱۲ شهریور ۱۳۴۷)»، «حمید اشرف (۸ تیر ۱۳۵۵)»، «علی شریعتی (۲۹ خرداد ۱۳۵۶)»، «محمود طالقانی (۱۹ شهریور ۱۳۵۸)»، «مهدی باکری (۲۵ بهمن ۱۳۶۳)»، «سهراب شهیدثالث (۱۰ تیر ۱۳۷۷)».

از آنجایی که “به روایت یک شاهد عینی” به مقوله بازسازی صحنه‌های مرگ‌های روی داده می‌پردازد و در این گونه آثار عنصر واقعیت از ارکان اصلی می‌باشد، لذا هنرمند با استفاده از هنر معماری مکانی سعی در خلق صحنه‌هایی مستند و قابل پذیرش از حادثه و سپس عکاسی از ٓان‌ها نموده است. صحنه‌هایی که با استفاده اصول معماری مکانی و چینش عناصر حاضر در صحنه مخاطب را در بطن حادثه قرار می‌دهند، به گونه‌ای که این صحنه را وی از نزدیک دیده و لمس کرده است. انتخاب مکان، مشخصات ظاهری و فیزکی مکان وقوع حادثه، شیوه چینش حاضرین در محل به هنگام وقوع حادثه همگی به نگاه هنرمند از نوع معماری حادثه وابسته است. به عنوان مثال در یکی از آثار این نمایشگاه که در ادامه در مورد تعدادی از آن‍ها اطالعاتی ارئه خواهد شد، در اثری با عنوان “قتل میرزاده عشقی”، با توجه به مستندات موجود این حادثه در حیاط منزل ایشان اتفاق افتاده است. هنرمند با توجه به بهره‌گیری از اصول طراحی صحنه و چینش عناصر صحنه در سایه هنر معماری به بازسازی این صحنه به گونه‌ای منطبق بر واقعیت مبادرت ورزیده است. این امر در سایر آثار این نمایشگاه نیز به خوبی قابل روئیت می‌باشد، که این امر بیانگر نقش اصول معماری مکانی در باورپذیری و تأثیرگذاری هر چه بیشتر آثار است.

از منظر هنر و تکنیک عکاسی در آثار این نمایشگاه هنرمند با استفاده از تکنیک فیلمبرداری از صحنه و سپس عکاسی از آن‌ها عنصر حرکت را به خوبی به مخاطب خود القا می‌کند. به عنوان مثال در صحنه “تشییع پیکر کلنل محمد تقی خان پسیان” به سبب بهره‌گیری از این تکنیک این احساس به خوبی به مخاطب منتقل می‌شود، گویی وی یکی از افراد حاضر در صحنه بوده است. شایان ذکر است چاپ آثار در قطعات بسیار بزرگ تأثیر شگرفی در ارتباط مخاطب با اثر دارد که نشان دهنده نکته سنجی و دید ظریف هنرمند می‌باشد.

حضور خود هنرمند در اثنای کلیه آثار با توجه به اظهارات خود هنرمند به سبب بیان نوع نگاه خاص وی به حادثه روی داده و به نوعی امضای اثر توسط نامبرده می‌باشد، که در آثار اکثر عکاسان مطرح و صاحب سبک ایران و جهان قابل مشاهده است.

در پایان لازم به ذکر است بنا بر اظهار خود هنرمند در این نمایشگاه تنها صحنه مرگ انسان‌هایی به تصویر کشیده شده است که از صحنه مرگ آن‌‌ها هیچ ‌گونه تصویری وجود ندارد. در ذیل تعدادی از آثار این نمایشگاه آورده شده است. کلیّه حقوق مادی و معنوی عکس‌ها متعلق به آزاده اخلاقی می‌‌باشد.

برای مشاهده عکس های مجموعه و مطالعه توضیحات هر کدام از عکس ها بر روی لینک زیر کلیک کنید.

آزاده اخلاقی - به روایت یک شاهد عینی

اولین جشنواره منطقه ای نمایشنامه خوانی لارستان در حالی برگزار می شود که از بین ۱۰۵متنی که به دییرخانه جشنواره ارسال شده است,۴۲اثر پذیرفته شده که بعد از بازبینی آثار تنها ۱۴اثر مجوز حضور در بخش نهایی جشنواره را کسب کرده اند.که گروه تیاتر لوار به عنوان تنها نماینده ی هرمزگان در بین این ۱۴اثر حضور دارد.

        " وقتی صدای سوت میاد سرت رو بدزد" عنوان اثری است به نویسندگی مهدی صالحیار و کارگردانی حسین رزده,که گروه تیاتر لوار قصد دارد در این جشنواره به صحنه ببرد.

      این نمایش داستان سربازی را بازگو می کند که بالای یک برجک در حال نگهبانی است اما ناگهان همسر و نوزاد او سر می رسند.

محمد اکبری زاده کهتکی و آرزو دهقانی نقش خوانی این کار را بر عهده دارند.

یازدهم آذرماه، تفاهم‌نامه‌ای میان رادیو نمایش و اداره کل هنرهای نمایشی با حضور مدیران این دو مرکز امضا شد تاهمکاری‌های گسترده‌ای در جهت اعطاء و ارتقاء تئاتر میان این سازمان‌ها شکل بگیرد

بر اساس این تفاهم‌نامه، امکان پخش آنونس‌ نمایش‌های روی صحنه توسط گروه‌های نمایشی در چندین نوبت به وجود می‌آید.

در این‌راستا، سایت ایران تئاتر در گفت‌و‌گو با جعفر تاجیک، کارشناس، تهیه‌کننده و مدیر تولید در رادیو نمایش، شرایط استاندارد تولید و پخش این آنونس‌ها را جویا شد. این آنونس‌ها باید از این قوانین و موارد پیروی کنند:

-حالتی طرح‌واره، ترکیبی منطقی و بافتی منسجم داشته باشد.

-غیر تقلیدی و خلاقانه باشد.

-شنونده را کنجکاو و به خود جلب کند.

-شروع و پایان مشخص و قاطع داشته باشد.

-مدت آن طولانی نباشد (یعنی میان 30 ثانیه تا یک دقیقه).

-ضرب آهنگ مناسب و ترجیحاً با تحرک داشته باشد.

-در تقطیع‌ها ( قطعه بندی اجزا) رعایت اندازه و کوتاهی بشود (افت ریتم در طول آنونس احساس نشود.)

-از فرود‌های لحظه ای در طول جمله موسیقی برای میکس کلام استفاده شود (نقاط تدوین مناسب مقتضی حس و دریافت مخاطب باشد.)

-با طراوت و فاقد حزن و سنگینی و وقفه بی‌مورد باشد

.-شلوغ، پر عنصر و گوش آزار نباشد (صداها مبهم نباشند و قطعات کلامی به طور موازی میکس نشوند.)

-عناصر تکرار شونده بی‌مورد، اجزاء زائد و حشر کلامی ملال آور نداشته باشد.

-تناوب حسی بین قطعات و اجزا احساس نشود (مثلاً ناگهان موسیقی سنتی در ادامه الکترونیک شود.)

-با جلوه‌های صوتی به خوبی رنگ آمیزی شود.

-طرز میکساژ از لحاظ فنی مطلوب باشد (پرش در تدوین، آسیب دیدگی ریتم، خوردگی طنین، فیدبک اضافه، فید و تضعیف نامناسب موسیقی و ... احساس نشود.)

-سطح صدا در طول آنونس هماهنگ باشد. 

-کیفیت صدا (صدای گوینده، موسیقی شفاف و فاقد نویز و اشکال باشد. فیلتر غیر طبیعی به صدا داده نشود.)

نخستین سوگواره نمایشی و آئین‌های مذهبی خمسه فراخوان داد.

فرهنگسرای ابن سینا با هدف و رویکرد ارتقاء فرهنگ دینی و تثبیت هنر نمایش در میان شهروندان عزیز تهرانی، نخستین سوگواره نمایش‌های آئینی خمسه به شرح زیر برگزار می‌کند:

موضوعات سوگواره:

سوگواره آئینی خمسه با محوریت سوگواره ائمه اطهار (سلام ا... علیه) برگزارمی شود.

تبصره: متون و طرح‌های نمایشی با موضوعات زندگانی خمسه آل عبا (پنج تن) (سلام ا... علیه) در اولویت خواهند بود.

اهداف:

حمایت از نمایش‌های مذهبی

ارتقاء اخلاق شهروندی با بهره گیری از فرامین ائمه اطهار (سلام ا... علیه)

 ترویج فرهنگ مهربانی با بهره‌مندی از سیره امامان معصوم و پیشوایان دینی با استفاده از هنر نمایش

توجه به شعار سال، مبنی بر تبیین سیاست مقام معظم رهبری در حوزه فرهنگ

بخش‌های سوگواره:

سوگواره آئینی خمسه، با برگزاری دو بخش پذیرای متون و فیلم‌های نمایشی خواهد بود:

الف) بخش صحنه‌ای

ب) بخش میدانی: شامل نمایش‌های خیابانی، تعزیه، نقالی و پرده خوانی


لازم به ذکر است بخش‌های صحنه‌ای و خیابانی به صورت رقابتی برگزار می‌شود.

مقررات:

ارائه مجوز کتبی نویسنده و یا ناشر متون نمایشی بخش صحنه‌ای یا خیابانی الزامی است.

تکمیل و ارائه فرم شرکت در سوگواره به منزله‌ پذیرش شرایط، قوانین و زمان‌بندی آن است.

سوگواره در فرهنگسرا‌ها، اماکن عمومی و بوستان‌های تهران برگزار می‌شود.

آثار صحنه‌ای در صورت تائید حداقل هفت اجرا در ایام برگزاری سوگواره در یکی از فرهنگسراهای تهران خواهند داشت.

گروه‌های متقاضی بخش صحنه‌ای لازم است سه نسخه از نمایشنامه خود را در تاریخ مقرر در فراخوان به دبیرخانه سوگواره ارسال کنند. همچنین ستاد برگزاری پذیرای فیلم نمایش‌های صحنه‌ای که آماده اجرای می‌باشند خواهد بود.

گروه‌های تئا‌تر خیابانی و تعزیه می‌بایست سه نسخه از فیلم اثر خود را بر روی لوح فشرده حداکثر تا ۲۴ مهرماه به دبیرخانه سوگواره ارسال کنند.

به گروه‌های صحنه‌ای راه یافته به بخش نهایی تا سقف ۴۰ میلیون ریال و به گروه‌های خیابانی و تعزیه تا سقف ۱۵ میلیون ریال به تشخیص ستاد برگزاری کمک هزینه پرداخت می‌شود.

زمان بندی سوگواره:

مهلت ارسال متون نمایشی و فیلم آثار: ۲۴ مهرماه

زمان اعلام نتایج بازخوانی: ۳۰ مهرماه

زمان برگزاری سوگواره: آبان و آذر و دی ۹۳ (محرم و صفر)

نحوه شرکت در سوگواره:

متقاضیان باید مدارک مورد نیاز جهت شرکت در سوگواره را به دبیرخانه به نشانی:

تهران، شهرک غرب، خیابان ایران زمین شمالی، فرهنگسرای ابن سینا تحویل نمایند. تلفن: ۰۲۱۸۸۳۶۳۰۳۲

 مدارک ثبت نام:

سه نسخه تایپ شده از نمایشنامه یا سه نسخه لوح فشرده از فیلم اثر

مجوز کتبی نویسنده یا ناشر نمایشنامه

فرم شرکت در نخستین سوگواره نمایشی و آئین‌های مذهبی خمسه به صورت فایل Pdf ضمیمه شده است.

دریافت فایل ضمیمه

 برای مشاهده ی بهتر عکس ها روی آن راست کلیک کرده و گزینه ی
view image را انتخاب نمایید.

نویسنده تندرو و تلخ هفته نامه شلمچه و دوکوهه و یا سازنده فیلم های پرفروش سینمایی ؟

منتقد جسور و بی پروای معضلات اجتماعی و سازنده مستند ˝فقر و فحشا˝ یا سازنده فیلمی مانند ˝رسوایی˝ با تعداد قابل توجهی از صحنه های ناهمخوان با فرهنگ ایرانی؟

مسعود ده نمکی واقعی کدام یکی از این هاست ؟

سینمای ما چقدر به او مدیون است و چقدر به بودنش نیاز دارد ؟

مسعود ده نمکی یکی از پدیده های عجیب معاصر است ،

مردی که از منتهی الیه جاده تندروی به سمت دیگر جاده راه پیدا کرد و سازنده پرفروش ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران شد !

مردی که شیوه غیرمدنی و زننده اعتراض هایش در دهه هفتاد را کسی از یاد نبرده است ،حالا هنرمند دل نازکی شده که از نقدهایی که به فیلمش می شود رنجیده و اعلام می کند خسته شده و دیگر نمی خواهد در سینما فعالیت کند !

اما مگر کسی هم حاضر است فیلم های آقای ده نمکی را نقد کند ؟! کمتر منتقد کاربلدی را دیده ایم که حاضر باشد در باره آثار شبه سینمایی ایشان دست به قلم نقد ببرد و واژه آرایی کند .

از نظر جامعه منتقدین آثار ایشان اساسا نسبت چندانی با سینما ندارد و به قول مسعود فراستی آثاری " ماقبل نقد" هستند . فیلم هایی عموما فاقد فیلمنامه که صرفا مجموعه ای از شوخی های متوالی دم دستی و گاه بسیار زننده هستند و چشم امیدشان به مخاطب گریزان از سینماست ، و البته هرگز روند اکران را با رقابتی برابر پشت سر نگذاشته اند .

"خراجی ها"ی یک که شاید بهترین و کامل ترین اثر ده نمکی باشد ، فیلمی بود با انواع شوخی های تکراری . فیلمی که به رغم توهین های مکرر به عرصه حماسه دفاع مقدس – برای نمونه شوخی شنیع اشتباه گرفتن بوی ... با بوی مواد بمب شیمیایی – و با وجود انبوهی از اشتباهات تاریخی ، حداقل داستانی داشت و انسجامی نسبی

البته به لطف معرفی یک قهرمان نصفه و نیمه – مجید سوزوکی – در دل سینمای قهرمان گریز ما ، موفقیت تجاری شگرفی را رقم زد . توفیق تجاری گسترده و بسیار دور از انتظار این فیلم راه را برای ده نمکی باز کرد تا "اخراجی ها"ی بعدی را بسازد ، و بعد "رسوایی" و حالا "معراجی ها "را .

آقای ده نمکی خود بهتر از هرکسی می داند سطح کیفی آثارش در چه حد و حدودی است . قطعا در این سال ها آنقدر فیلم خوب دیده که بداند مشخصات و ویژگی های یک اثر ماندگار و استاندارد در هیچ یک از فیلم ها و سریال هایی که ساخته دیده نمی شود .

کارگردانی که بی اعتنا به قواعد فیلمسازی صرفا تمایل دارد خواسته ها و ایده های خود را تصویری کند و به لطف روابطی که دارد و کسی از آنها باخبر نیست فرصت پیدا می کند پشت سر هم فیلم بسازد ، گزینه مناسبی برای نجات دادن سینمای ایران نیست !

آقای ده نمکی قطعا می داند که سردار فاتح جنگ های نابرابر است . همین حالا تازه ترین ساخته ایشان – "معراجی ها" – که منتخبی از سکانس های سریال" معراجی ها" محصول صدا و سیمای جمهوری اسلامی است در بیش از هشتاد سینمای کشور در حال اکران است ، یعنی دو سوم سینماهای فعال و البته بهترین آنها در حال نمایش فیلم های ایشانند و این شرایط اکران تفاوت فاحشی دارد با وضعیت فیلمی مانند "خط ویژه" که در پانزده سینما اکران شد و تا کنون نیمی از سالن های خود را هم از دست داده است ! آقای ده نمکی قطعا می داند بمباران تبلیغاتی مخاطبین توسط رسانه ملی ! و دعوت گسترده و دائمی مردم به دیدن فیلم جدید ایشان سهمی بسزا در فروش میلیاردی فیلمش دارد . خوب است آقای ده نمکی خیلی ساده هزینه تبلیغات تلویزیونی که برای فیلمش می شود را محاسبه و با فروش فیلمش مقایسه کند ، آن وقت خیلی ساده و سریع معلوم می شود "معراجی ها" فیلمی پرفروش است یا فیلمی که حتی هزینه های تبلیغاتش را – که از جیب مردم می رود – تامین نکرده است .

مسعود ده نمکی که در سال های نه چندان دور همراه با همفکرانش به سینماها حمله می کرد و فیلم پایین می کشید و شیشه می شکست ، حالا بدل به عنصری فرهنگی شده و این دستاوردی بسیار مبارک و تغییری بسیار قابل ستایش است . اما اگر ایشان فکر می کند باید همان رویه را در سینمای امروز هم ادامه بدهد و با تفرعنی درونی و تواضعی ساختگی سینمای ایران را تهدید به از دست دادن "اخراجی ها "و "معراجی ها"ی بعدی کند ، بسیار در اشتباه است . سینمایی که ناصر تقوایی و بهرام بیضایی و بهرام توکلی و شهرام مکری و کیانوش عیاری و ابوالحسن داوودی و ... برای فیلم ساختن در آن با مشکلاتی پرشمار روبرو هستند اما هرگز ناله نمی کنند و تهدید به رفتن نکرده اند ، سینمایی که نسل تازه اش هوای تازه و دل انگیزی را به سینمای ایران آورده اند ، قطعا نیاز به نجات دهنده ای از جنس مسعود ده نمکی ندارد .

نه آقای ده نمکی ، سخت در اشتباهید ، با فیلم نساختن شما سینمای ایران هرگز ضرر نخواهد کرد . پس اگر خسته شده اید از این که دیگران ضعف های فیلم هایتان را می بینند ، دو راه بیشتر ندارید : فیلم نسازید ، یا "فیلم" بسازید ...

نمایش "سلسله ی موشها" به کارگردانی جواد انصاری زاده از 15 فروردین ماه در پلاتو آفتاب بندرعباس به روی صحنه می رود.

این نمایش تک بازیگر است و زندگی خدمتکاری را روایت می‌کند که اربابش مرده، اما او همچنان به اربابی خیالی خدمت می‌کند.

جواد انصاری‌زاده، نویسنده، طراح و کارگردان نمایش «سلسله موش‌ها»گفت:

قصد من از اجرای چنین داستانی، به تصویر کشیدن زندگی ماشینی انسان‌های امروز است، افرادی که همواره در حال کار کردن هستند و لحظه‌ای سکون ندارند.

انصاری‌زاده با اشاره به اینکه «سلسله موش‌ها» با هزینه شخصی روی صحنه می‌رود، اظهار داشت: طاهره رحیمی یکی از افرادی است که ما را در مسائل مالی حمایت می‌کند، در حال حاضر به اجرای فروردین و اردیبهشت نمایش در بندرعباس فکر می‌کنیم که قرار است از 15 اسفند پیش فروش بلیط نمایش آغاز شود، پس از اجراهای عمومی، اجرای نمایش در شهرهای مختلف را آغاز می‌کنیم و در صورت ارسال دعوت‌نامه به کشورهای بلاروس و مجارستان نیز می‌رویم.

میثم دامنزه:بازیگر

علی شهبازی:موسیقی

علی کوزه‌گر:نور

فرنوش کاتوزیان:طراح لباس

صدیقه سلیمانی: طراح گریم

و غفور ملکی نصیرایی

جواد انصاری‌زاده را در اجرای این نمایش یاری می‌دهند.

نمایش کوتاه کارگاهی:

                      این تخم مرغ نیست....

                                        25اسفند ماه - پلاتو آفتاب بندرعباس - ساعت 7 شب

نمایشگاه عکس دومین مسابقه عکس عاشورایی به زودی برگزار می شود

از آنجائی که نورپردازی بخشی از هنرهای بصری محسوب می‌شود، در هنگام تحقیق بر روی تجهیزات نوری و حالات مختلف طراحی نور، داشتن دید و نگاه بصری و تجسمی لازم به نظر می‌رسد.
این بررسی، بر اساس آماده‌سازیِ یک پروژه تئاتری نگاشته شده است، ولی اصولی که در زیر می‌آید در سایر حوزه‌ها نظیر حرکت، تئاتر موزیکال و برنامه‌های مختلف نیز کاربرد دارد.

۱) اول نمایشنامه را بخوانید:
اولین و مهم‌ترین مرحله در طراحی نور برای یک پروژه تئاتری خواندن نمایشنامه اثر است. در هنگام اولین خوانش، وجه نورپردازی را در نظر نگیرید، فقط نمایشنامه را بخوانید تا حسی کلی از اثر دستگیرتان شود، تا متن و معنای آن را بفهمید.
وقتی که متن را یک بار خواندید، برگردید و این بار نمایشنامه را از دیدگاه یک طراح نور بخوانید.
وقتی که متن را می‌خوانید این سؤالات را در ذهن داشته باشید:
* حس کلی نمایشنامه چیست--  درام جدی؟ کمدی؟ درام تعلیقی؟
* لحظات تعیین کننده در نمایشنامه چیست؟
•    یک مرگ؟
•    یک تصمیم؟
•    یک کشف؟
* در هر صحنه تعیین کنید که زمان روز است یا شب.
* آیا برای نورپردازی، جلوه‌های ویژه لازم است؟
•    غروب آفتاب
•    باران
•    رعد و برق
* مکان هر صحنه در کجا قرار دارد؟
•    داخلی: فضای دارای لامپ مهتابی، نور شدید بیرون که از پنجره می‌تابد، منبع نور گرمایی نظیر لامپ‌های معمولی خانگی.
•    خارجی: نور محیطیِ زیاد، نور ملایم.
•    فضای روستایی: نور ملایم.
•    فضای شهری: نئون، نورهای مصنوعی، نورهای تند و خشن
وقتی که نمایشنامه را خواندید و به یک ایده کلی از متن و معنای آن و همچنین طرح کلی صحنه آن دست یافتید... با کارگردان صحبت کنید

۲) با کارگردان صحبت کنید: (این گفتگو، یک تعامل مستمر در تمامی مراحل طراحی و اجرای اثر است.)
کارگردان کسی است که دیدی کلی نسبت به اثر دارد. شما باید با او درباره دیدش نسبت به نمایشنامه صحبت کنید- او اثر نهایی را روی صحنه چگونه می‌بیند؛ صحنه‌ها به یکدیگر چگونه متصل می‌شوند.
با کارگردان درباره این مسائل صحبت کنید:
•    ایده‌های نورپردازی شما و نکاتی که در هر صحنه مد نظر قرار داده‌اید. (شما همه چیز را از دیدگاه یک طراح نور دیده‌اید و این ممکن است با دیدگاه کارگردان متفاوت باشد.)
•    اگر زمان صحنه‌ای مشخص نیست، با کارگردان روی متن کار کنید تا دقیقا متوجه شوید که چه صحنه‌ای روز است و چه صحنه‌ای شب.
•    درباره تک‌تک صحنه‌ها با کارگردان بحث کنید- حس کلی هر صحنه چیست؟
اگر با کارگردان روی این مباحث گفتگو کنید، در نهایت شما به عنوان طراح نور و او در یک مسیر مشترک قرار خواهید گرفت. این مسئله بسیار مهم است که در طول تمرینات و آماده‌سازی‌های نمایش پیوسته با کارگردان در ارتباط باشید، چون ممکن است در پروسه تمرین با بازیگران چیزهایی تغییر کنذ و شما باید از آنها مطلع باشید.

۳) با گروه طراحیِ نمایش صحبت کنید: (باز هم، این گفتگو، یک تعامل مستمر در تمامی مراحل طراحی و اجرای اثر است.)
کارگردان و طراح صحنه معمولا به یک ایده مشترک درباره دکور/جهان نمایشنامه می‌رسند؛ بعضی از اوقات حتی پیش از آن که شما به گروه بپیوندید. شما باید در این جهان کار کنید پس باید حتما با تیم طراحی اثر در ارتباط باشید.
با گروه طراحی نمایش درباره هر مسئله خاصی که ممکن است طراحی نورِ شما را تحت تأثیر قرار دهد، صحبت کنید. به عنوان مثال:
•    شکل دکور صحنه؛ به خصوص محل قرار گفتن پروژکتورها
•    پرده‌های عریض در صحنه
•    هر عنصری در دکور که با طراحی نور شما ممکن است جذاب‌تر به نظر آید؛ به عنوان مثال قرار دادن نور در میان اشیائی که حفره‌ای در میان‌شان هست.
با طراح صدا نیز درباره اینکه هر صحنه‌ای چه نوع موسیقی دارد و یا فواصل بین صحنه‌ها با چه موسیقی پر می‌شود صحبت کنید. (این امر به زمان‌بندیِ نوریِ شما کمک می‌کند.)

۴) در تمرینات شرکت کنید:
این مسئله برای یک طراح نور بسیار مهم است که بخصوص در روز اول تمرینات نمایش حضور داشته باشد. در اولین روز تمرین بازیگران متن را برای اولین بار می‌خوانند و نمایشنامه برای شما به چیزی فراتر از کلمات روی کاغذ تبدیل می‌شود- متن زنده می‌شود.
در تمرین‌های صحنه‌هایی که نور در آنها نقش ویژه‌ای دارد نیز شرکت کنید؛ به عنوان مثال، صحنه‌هایی که در آنها نورِ شمع یا چراغ قوه تنها منبع نوری صحنه به شمار می‌آید.
وقتی که گروه اجرایی تمریناتِ عملی‌تر (با میزانسن‌های مشخص) را آغاز کرد، به این مسائل توجه کنید:
•    مکان بازیگران در صحنه: اینکه در زمان‌های مشخصی از اجرا، در کجای صحنه می‌ایستند یا چه بخش‌هایی از صحنه را اشغال می‌کنند.
•    چه نشانه‌های نوری لازم است: زمان تغییرات صحنه و یا میزانسن‌های خاص که نیاز به نورپردازیِ متحرک دارد.
•    به این توجه کنید که آیا حس کلی نمایشی که در حال انجام تمرینات آن هستند با نگاه شما در طراحی نور آن هماهنگ است یا خیر.
وقتی که این کارها را انجام دادید، به بخش عملی نورپردازی می‌رسیم

اصول طراحی نور:
نقش نورپردازی در یک پروژه تئاتری چیست؟
این نقش معمولا عبارت است از:
•    به تماشاگر اجازه می‌دهد که اشیا و حرکات روی صحنه را ببیند.
•    ایجاد تمرکزِ مشخص: توجهِ خاص تماشاگر را به مکان یا اتفاق مشخصی جلب کردن یا فردی را در میان گروهی از بازیگران مشخص کردن. لازمه این امر استفاده از نورپردازی انتخاب شده است؛ کنترل اینکه چه چیز در سایه دیده نشود و یا چه چیز در زیر نور دیده شود.
•    خلق حال و هوای خاص و تحریک واکنش‌های احساسی تماشاگر.
•    برجسته‌نمایی: آشکار کردن شکل و فرم اشیاء. در مورد تئاتر این مسئله یعنی بعد دادن به بازیگران و کمک به تفکیک آنها از پس زمینه و دکور نمایش.
•    مشخص کردن شرایط مختلف مانند زمان روز، فصل، موقعیت مکانی و غیره.
•    ایجاد کنتراست: تفاوت میان سایه/روشن.

این نقش‌ها با استفاده از فاکتورهای متغیر و قابل کنترل نورپردازی ایفا می‌شوند:
انتخاب لامپ‌ها و پروژکتورها:
منابع مختلفِ نوری برای استفاده در هنر نورپردازی وجود دارد. آنچه در پایین می‌آید انواع معمول این منابع است:
نور موضعی: نور موضعی یکی از انواع منابع نوری است که شما به عنوان نورپرداز کنترل زیادی روی آن دارید. می‌توانید لبه‌های مشخص یا محو از پرتوهای نوری ایجاد کنید. این نور محدوده مشخصی را روشن می‌کند و می‌توانید مکان‌هایی را که نمی‌خواهید دیده شود از شعاع نوری آن حذف کنید. از این منبع نوری برای نورپردازی نقطه‌ای استفاده می‌شود. این پروژکتورها در توان‌های مختلف از 650W تا 12KW موجودند.
پروژکتورهای عمومی دارای لنز Fresnel: بر خلاف نورهای موضعی این پروژکتورها لبه‌های محوی از پرتوهای نوری ایجاد می‌کنند. اینها معمولا برای ایجاد نور عمومی استفاده می‌شوند؛ با گذاشتن چند پروژکتور Fresnel در یک خط، می‌توانید فضای بزرگی را به طور یکنواخت روشن کنید. این پروژکتورها دارای شیدرهایی (Shader) هستند که به وسیله آنها می‌توانید لبه‌های نوری و شعاع نوری آنها را کنترل کنید. این پروژکتورها نیز در توان‌های مختلف از 650W تا 2KW موجودند.
نورهای متعادل (Par Lamps): این پروژکتورها دامنه نوری زیادی دارند و فضای بزرگی را روشن می‌کنند ولی شما کنترل زیادی روی لبه‌ها و شعاع نوری آنها ندارید. این نورها بر حسب میزان شعاع نوری به چهار نوع تقسیم می‌شوند: خیلی باریک، باریک، متوسط و عریض.
پروژکتورهای استخری: این پروژکتورها دامنه بسیار وسیعی دارند. از آنها معمولا برای نورپردازی پرده‌های عریض استفاده می‌شود. این پروژکتورها نیز در توان‌های مختلف از 100W تا 2000W موجودند.

مکان قرار گرفتن نورها:
نور از جلو: این نوع از نورپردازی معمولا برای روشن کردن چهره بازیگران کاربرد دارد. پروژکتورها در این شکل از نورپردازی می‌توانند در زاویه مستقیم و یا 45 درجه با بازیگر قرار گیرند. برای برجسته‌سازی بازیگر در یک مکان خاص می‌توانید از این شکل نورپردازی با استفاده از دو پروژکتور (یکی از سمت چپ و دیگری از راست) کمک بگیرید.
نور از پشت: همانطور که از نام آن مشخص است، این نورها از پشت بازیگر تابیده می‌شود و برای برجسته‌سازیِ بازیگر و تفکیک او از دکور و یا فضای پشت سر او به کار می‌رود. این نور در زاویه 45 درجه و در سه رخ بازیگر در پشت قرار می‌گیرند.
نور از کنار: این نور از کناره‌های بازیگر به او می‌تابد، از بالا یا پایین. این نوع نورپردازی معمولا در طراحی حرکات موزون بکار می‌رود ولی برای نورپردازی چهره مناسب نیست. با ترکیب این شکل از نورپردازی با نور از جلو می‌توانید سایه‌های بسیار زیبایی ایجاد کنید و تقابل یا کنتراست در صحنه ایجاد کنید.
نور از پایین(Foot Lighting): باز هم همانطور که از نام آن مشخص است در این حالت پروژکتورها در کف صحنه و روی زمین قرار می‌گیرند. این شکل از نورپردازی برای مشخص کردن حالت ترس و وحشت و یا نورپردازی کاراکترهای منفی و شیطانی کاربرد دارد. همچنین برای مشخص کردن فضای خاصِ مخصوص یک کاراکتر نیز به کار می‌رود؛ به عنوان مثال وقتی که یک جاسوس به طور مستقیم با تماشاگران صحبت می‌کند.
نور از بالا(Top Lighting): نورپردازی دقیقا از بالای سر بازیگر. این شکل از نورپردازی برای جداسازی و یا مشخص کردن فضای خاص بکار می‌رود. همچنین این شکل از پرداخت نوری سایه‌های زیبایی روی چهره و بدن بازیگر ایجاد می‌کند.

رنگ:
رنگ در نورپردازی به دو شیوه ایجاد می‌شود: استفاده از فیلترها و یا تغییر شدت نور منابع نوری.
برخی از رنگ‌هایی که معمولا برای بیان احساسات و یا حالات خاص بکار می‌روند عبارتند از:
•    روز: در تئاتر معمولا با رنگ کهربایی مشخص می‌شود.
•    شب: معمولا با استفاده از آبی پررنگ نشان داده می‌شود.
•    حالت ترس: با استفاده از نور قرمز
یا در مورد انواع احساسات:
•    سرزندگی: رنگ‌های روشن و درخشان
•    غم: رنگ‌های تیره

حرارت رنگ:
حرارت رنگ به معنی رنگی است که از پروژکتور مشخصی می‌تابد؛ به عنوان مثال گداختگی یا درخشندگی نور. این امر معمولا با تغییر شدت جریان در پروژکتور به دست می‌آید.

شدت جریان:
شدت جریان نور نیز می‌تواند ایجاد کنتراست و حالات مختلف کند. به عنوان مثال:
•    نور درخشان: خوشحالی
•    نور تیره: فضای مرموز
همچنین با استفاده از تغییر در شدت جریان نوری، می‌توان تمرکز تماشاگر را هدایت کرد.

مؤخره:
نکته بسیار مهم که باید به آن توجه کرد این است که فرایند طراحی نور، یک پروسه خلاقه است؛ هیچ کار غلط و یا درستی وجود ندارد. شما باید از قوانین مشخصی تبعیت کنید ولی کار غلط یا درست معنایی در این هنر ندارد.
نورپردازی مانند نقاشی کردن در صحنه است. نورها رنگ‌ها هستند و صحنه بوم نقاشی شما. از تجربه نترسید.

نام شیخه المیاسه، خواهر کوچک امیر قطر و رئیس اداره موزه‌های قطر امسال به دلیل قدرت خرید کلان موسسه متبوعش، در رتبه نخست این فهرست گرفته که نام او پیش از این و در سال 2011 برای نخستین

بار در رتبه 90 و در سال 2012م در رتبه 11 این فهرست قرار داشت.

      اداره موزه‌های قطر سالانه حدود یک میلیارد دلار صرف گسترش گالری‌ها، برگزاری فستیوال‌های فیلم و حمایت از هنر همگانی کرده است. همچنین این اداره حامی مالی نمایشگاه "دیمین هرست" در موزه تیت مدرن در سال گذشته بود که توانست بیش از ۴۶۳ هزار بازدید کننده را به خود جلب کند.

بر اساس فهرست 100 چهره فدرتمند هنری 2013، دیوید زوینر، صاحب چند گالری بزرگ در لندن و نیوریورک و ایوان ویرث، شریک تجاری سابق زوینر، به ترتیب در رتبه‌های دوم و سوم این فهرست قرار دارند.

به نوشته نشریه آرت ریویو، فهرست ۱۰۰ قدرت هنری دنیا هر ساله توسط یک هیئت داوری شامل ۱۳ داور بین‌المللی تهیه و توسط آرت ریویو در ماه نوامبر منتشر می‌شود. ضمن اینکه اصلی‌ترین ملاک انتخاب افرادی که نام آنها وارد این فهرست می‌شود، تاثیرگذاری جهانی آنها بر فرآیند تولید هنر و خدمات‌شان به دنیای هنر طی ۱۲ماه گذشته است.

گفتنی است، سال گذشته رتبه نخست فهرست ۱۰۰ چهره قدرتمند هنری دنیا در اختیار کارولین کریستف باکارگیف، برگزارکننده نمایشگاه تاثیرگذار "داکومنتا ۱۳" در کاسل آلمان بود.

امروز پنجشنبه است.یعنی در واقع دیروز بود؛چون ساعت از وقت صفر گذشته است.

پس لطفا شما امروز ها را دیروز بخوانید:

صبح زود اتفاق افتاد و ظهر هم تکرار شد.امروز بود.

به تهران آمدی سری به من بزن......

چند بار اتفاق افتاد ٰاین جمله ای که با لا نوشته است.

من از آن لذت بردم.به قول پدرام اکبری انگار نبض این مستند همین یک جمله بود.

مستند "در طهران تیارت در می آورند" که طاها پارسا شجاع نوری آن را کارگردانی کرده.امروز از شبکه مستند پخش شد که اگر چه یک مقدار تاریخ گویی زیادی داشت اما بگذریم

درباره ی دو جوان شهرستانی بود . آمده بودند رشته ی نمایش بخوانند در طهران . کلی با خود آمال و آرزو آورده بودند از شهرستان که ...

که دیدند همه چیز آن طور که می خواهند نیست. که آواز دهل شنیدن از دور خوش است.که ....

که تماشا خانه هایی که همه در بن بست ها هستند که حتی پارکینگ ندارند به جز یکی که...

چقدر اسم در این مستند شنیدم من. از نوشین و رضا شاه گرفته تا همین رضا کیانیان خودمان

امروز بود.... که در این مستند بعضی از چهره های محبوب من حضور داشتند و صحبت کردند .کسانی مثل استاد سمندریان.مثل رضا کیانیان.مثل آتیلا پسیانی.مثل گلاب آدینه.

چقدر من نریشن خوانی این کار را دوست داشتم.چقدر صدای اردشیر کاظمی به دل من می نشیند.

راستی بهروز غریب پور هم بود .سلام رساند و گفت می خواهد تئاتر پل چوبی را در همان منطقه درست کند.

محمود استاد محمد هم از خاطره ی تئاتر خود با زندانی ها گفت که به خاطر آن عفو خوردند...

اینجا تهران است .مکانی پر از دود .شهری که مردم برای دیدن تئاتر جلوی در تماشاخانه ها  همیدیگر را هل می دهند

وقتی می بینند که اوضاع این است تصمیم می گیرند یک فکر اساسی کنند. آن دو جوان شهرستانی را می گویم.همین هایی که گفتم امروز بود و خواسته بودند درس تئاتر بخوانند و از این صحبت ها دیگر....

امروز هوا خوب بود و حال.

چقدر چیز یاد گرفتم و چقدر چیز یادآوری شد برایم امروز

راستی به تهران آمدی به من سر بزن......

وقتی ما می گوییم که بازیگر باید با نقش خود ارتباط برقرار کند یعنی اینکه در وهله ی اول خصوصیات آن را باید خوب بشناسد و این یعنی اینکه خصوصیات کلی را اول درک کند و بعد به خرده رفتار ها برسد.خصوصیات کلی یعنی اینکه : عصبی است .پرخاشگر هست.قدرت طلب تشریف دارد و یا برعکس آرام است.خونسرد است و یا اصلا دم دمی مزاج است این ها یعنی خصوصیات کلی و اگر برای پرخاشگر بودن او چند مثال بیاوریم برای مثال ظرف و ظروف را می شکند .تند و سریع و خشن حرف می زند و همین طور برای باقی خصوصیات و غیره به نوعی شامل خرده رفتارها می شود.

حالا یک تقلبی برای شما :

تست های روانشناسی ای هست که می تواند در ابتدا برای خود شما و سپس برای نقشی که احیانا قرار است بازی کنید مفید باشد. در اینجا ما یک نمونه از این تست های های روانشناسی را خدمت شما معرفی می کنیم . البته معرفی هم نه .حالا خودتان بخوانید متوجه می شوید . من دیگر حرفی می زنم...

تنها کافی است در مقابل هر یک از 25 عبارتی که در زیر می‌خوانید، موافقت یا مخالفت خودتان را با «بله/خیر» مشخص کنید. تا جایی که می‌توانید، از «نمی‌دانم» اجتناب کنید.

ناسلامتی شما می‌خواهید شخصیت خودتان و نقشتان را بشناسید!

1. آیا در مکالمات روزمره‌ی خود روی برخی کلمات تاکید می‌کنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

2. آیا سریع غذا می‌خورید و سریع حرف می‌زنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

3. به نظر شما باید به کودکان آموزش داد تا همیشه بهترین باشند؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

4. آیا وقتی کسی کند و آهسته کار می‌کند، بی‌حوصلگی نشان می‌دهید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

5. آیا وقتی دیگران حرف می‌زنند، آنها را وادار به تند حرف زدن می‌کنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

6.آیا وقتی احساس می‌کنید محدود شده‌اید یا باید در رستوران، منتظر خالی‌شدن میز باشید، از فرط عصبانیت دیوانه می‌شوید
بلی    خیر    نمی‌دانم

7. آیا وقتی کسی برای شما حرف می‌زند، همچنان افکار شخصی خودتان را دنبال می‌کنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

8. آیا سعی می‌کنید در حال اصلاح صورت یا آرایش، صبحانه هم بخورید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

9. آیا اتفاق می‌افتد که در تعطیلات نوروزی یا تابستانی کار کنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

10. آیا همیشه مباحث مربوط به موضوعات مورد علاقه‌ی خودتان را دنبال می‌کنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

11. آیا اگر وقت‌گذرانی کنید، خودتان را گنهکار می‌دانید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

12. آیا آن قدر مشغول کار هستید که متوجه اطراف خودتان یا مثلا متوجه تغییر دکوراسیون خانه نمی‌شوید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

13. آیا با مادیات بیشتر از مسایل اجتماعی درگیر هستید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

14. آیا سعی می‌کنید فعالیت‌های خود را در کمترین زمان برنامه‌ریزی کنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

15. آیا همیشه به‌موقع سر قرار حاضر می‌شوید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

16. آیا اتفاق افتاده است که برای بیان نظر خودتان مشت گره کنید یا مشت بزنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

17. آیا موفقیت‌های خود را به توانایی سریع کار کردنتان نسبت می‌دهید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

18. آیا احساس می‌کنید کارها باید همین حالا و خیلی سریع انجام گیرد؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

19. آیا برای انجام‌دادن کارهای خود، همیشه سعی می‌کنید ابزارهایی را به کار ببرید که بیشترین بازده را دارند؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

20. آیا هنگام بازی، آن‌چه برایتان بیش از هر چیر دیگری اهمیت دارد، این است که برنده بازی باشید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

21. آیا معمولا حرف دیگران قطع می‌کنید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

22. آیا وقتی دیگران تاخیر می‌کنند، عصبانی می‌شوید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

23. آیا پس از غذا خوردن بلافاصله از سر میز یا از سر سفره بلند می‌شوید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

24. آیا همیشه احساس می‌کنید عجله دارید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

25. آیا از عملکرد فعلی خود ناراضی هستید؟
بلی    خیر    نمی‌دانم

تفسیر آزمون
حالا با توجه به جدول ذیل نوع شخصیت خود را پیدا کنید.

این را هم درگوشی از ما داشته باشید که اگر شما مثل آدم‌های تیپ A فکر می‌کنید اما مثل افراد تیپ B رفتار می‌کنید، روان‌شناسان به شما می‌گویند تیپC . یعنی این‌که شما دوست دارید مثل تیپ A رفتار کنید اما حرص می‌خورید و به قول معروف، می‌ریزید توی خودتان. شما مستعد بیماری سرطانید. پس بهتر است شما هم سری به یک روان‌شناس بزنید.

اگر هم نقشی که بازی می کنید تیپ c تشریف دارند خیلی حواستان به او باشد....

نمایش تجسم زنده یک تندیس به کارگردانی مجتبی بستان پیرا چهارم و پنجم مهر ماه به روی صحنه می رود .

این نمایش که به مناسبت هفته ملی دفاع مقدس بر روی صنه می رود به موضوع دفاع مقدس و درگیری های ذهنی یک دختر با پدر شهید خود می پردازد

در این نمایش بازیگرانی چون: محمد اکبری زاده کهتکی.علی شهیدی زاده تختی.مجتبی بستان پیرا.نسیبه جمشیدی و افسانه کوشایی به ایفای نقش می پردازد.

این کار تجربه ای دیگر از گروه تئاتر لوار می باشد که در سال قبل نمایش پرواز ساعت 25 را به اجرا گذاشت.

سایر عوامل:

منشی صحنه : آرزو دهقانی

نور: اسماعیل همتایی

موسیقی: اسماعیل مرادی.اسماعیل احمدی.باقر جمشیدی

یاری کنندگان : بهاره بهاری میمندی . فهیمه فرهانی . هادی زارعی .

با تشکر فراران از دوست عزیزم جواد انصاری

گزارش عطیه پژم از مردم کوچه و بازار درباره تئاتر :

انتظار می‌رود تئاتر هم در رفتار و هم در اندیشه، یک چتر گشاده باشد روی سر آحاد جامعه اما وقتی خودم به جمعشان رفتم و با گوش‌هایم می‌شنیدم که ˝اصلا تئاتر چیه؟˝ و ˝شکم زن و بچه رو سیر کنیم شاهکار کردیم˝ آنجا بود که فهمیدم چقدر هنر نمایش نامرئی است در تمدن 7500 ساله ما.

برای خواندن این گزارش روی عکس زیر کلیک کنید :

باید قبول کنیم که دنیای عکاسی پس از معرفی تلفن های هوشمند و به خصوص آیفون، دستخوش تغییرات بسیاری شد. سرعت بالای عکاسی، ویژگی همراه بودن همیشگی، و بهبود کیفیت تلفن های هوشمند در طول زمان، عکس برداری با موبایل را تبدیل به شاخه ای مجزا در صنعت عکاسی کرده است.

مسابقه iPhone Photography هر ساله اقدام به انتخاب برترین عکس های شکار شده توسط آیفون می کند. این مسابقه از سال ۲۰۰۷ برگزار می شود و به کاربران این اجازه را می دهد تا عکس های زیبای خود را با تمام دنیا شریک شوند.

به تازگی برترین تصاویر سال ۲۰۱۳ این مسابقه اعلام شده است که می توانید برخی از آن ها را مشاهده نمایید. شاید نظر شما در مورد عکاسی با موبایل بعد از دیدن آنها تغییر کرد.

شما هم اگر به عکاسی با آیفون علاقه مند هستید، می توانید با مراجعه به سایت IPPA ، ضمن مشاهده دیگر عکس های منتخب، خود را برای حضور در جشنواره سال آینده، آماده کنید.

به گزارش روابط عمومی انجمن سینمای جوانان بندرعباس همزمان با برگزاری هشتمین جشنواره ملی فیلم و عکس اردیبهشت . دو ورکشاپ عکس با حضور آقایان داریوش محمد خانی و  حسام الدین رضائی برگزار می شود.

انجمن سینمای جوان بندرعباس

پیتر بروک:

گروتفسکی بی‌همتاست. چرا؟ زیرا تا آنجا که من می‌دانم پس از استانسیلاوسکی در جهان هیچ کس ماهیت بازیگری، پدیده و معنی آن و ماهیت و علم فرایند‌های روانی ـ بدنی ـ هیجانی آن را، با چنین ژرفا و کمالی بررسی نکرده است.

چیزی که ذهن گروتفسکی را به خود مشغول داشته بود، جوهره و انرژی پنهان در عضلات ناشناخته بازیگر بود و از این طریق بدن بازیگر با تماشاگر سخن گفت و اگر پیتر بروک با صراحت او را بی‌همتا می‌نامد، به دلیل تجارب علمی او در روند رشد بازیگر است. زمانی که او ضرورت ایجاد یک مرکز تحقیقاتی، در زمینه اعتلا بخشیدن به هنر تئاتر، را اعلام می‌دارد، می‌خواست شرایطی به وجود آورد که تمرکز مطلق روی کار توسط یک گروه کوچک تئاتری را به اثبات برساند. به همین منظور در سال 1359 گروه تئاتر تجربی سیار و بسیار موثر لهستان را با نام تئاتر آزمایشگاهی theater laboratory پی‌ریزی می‌کند و در سال 1966 اولین اجرای خارج از کشور خود را به روی صحنه می‌برد از همان زمان تاثیر ژرف و شگرفی در شخصیت‌های مختلف تئاتری نظیر پیتر بروک کارگردان و جروم رایبنز طراح رقص می‌گذارد.

در دهه پنجاه و شصت میلادی، چرخش از متن نمایش به بدن بازیگر، یک تفکر مدرن در حیطه تئاتر محسوب می‌گردد. اینک تمام راز و رمزهای آزمایشگاهی با فاکتور‌ها و نشانه‌های منحصر به خود، به دلیل پافشاری‌های یرژی گروتفسکی، محرمانه می‌ماند، زیرا او راه دشواری را باید طی کند تا به نتایج دلخواه و مطلوب دست یابد، در نتیجه نمی‌خواهد که تجربه‌های نخستین را به آسانی از محل کار خود به بیرون بفرستد. کار وی با بازیگران با زبان گفتار بسیار دشوار است. زبان او، زبان علمی است که از طریق تمرکز بر روان بازیگر از ذهن و تن او می‌گذرد و همچون ”شوک” بر ماهیچه‌ها اثر می‌گذارد. می‌توان گفت فکر اولیه را آنتونن آرتو به گرو‌تفسکی می‌دهد و با تئوری ”بر خویشتن شدت روا داشتن“ فصل تازه‌ای در باب بازگشت به بدن بازیگر را مهیا می‌سازد. گرچه بعد از گذشت چند دهه و تئوری آرتو کهنه می‌نماید، اما گروتفسکی از رهنمودهای او غافل نمی‌ماند و در نهایت اظهار می‌دارد:« آرتو درسی نیز به ما می‌دهد که هیچ کدام از ما نمی‌توانیم آن را رد کنیم. این درس بیماری اوست.»
بیماری، آرتو را به مرحله جنون می‌رساند که در نتیجه او را روانه تیمارستان می‌کند. گروتفسکی به این بیماری به شکل خاصی نگاه می‌کند و آن را ‎آغاز مکاشفه در روانی پیچیده می‌داند. حتی خود آرتو نیز در نامه‌ای به یکی از دوستانش وضعیت خود را اینگونه توصیف کرده بود که ”من تماما خودم نیستم.“

(بیماری) او را به کس دیگری تبدیل کرده بود و گروتفسکی شیفته‌ی این(کس نوظهور) بود، زیرا خود او چنین تجربه‌ای را در سن شانزده‌ سالگی پشت سر می‌گذارد. او در این سن دچار بیماری سختی شد و و یک سال در بیمارستانی که مخصوص بیماران مشرف به مرگ بود گذارند. و این تجربه زندگی او را دگرگون می‌کند. شوک تنها راه علاج برون‌افکنی بخش عمده و دست نیافتنی درونی پیچیده به ساحت تجربه‌های مدرن بود. به همین منظور گروتفسکی اعلام می‌دارد که آرتو، صرفاً خودش نبود، کسی دیگر بود، او نیمی از مشکلات خود را یافته بود و نیمی دیگر تابع برخورد با سلسله‌ اعصابی است که از ورای یک تقلای مدرنیستی به بیرون پرتاب می‌شود.
اینکه چگونه انرژی بازیگران از درون به بیرون پرتاب می‌شود و ما در این هنگام باید تابع کدام شرایط فیزیکی مطلوب باشیم، چیزی است که ذهن گروتفسکی را به خود مشغول می‌دارد و همیشه مشتاقان او، وی را مورد خطاب قرار می‌دهند که بازیگر در تئاتر آزمایشگاهی چگونه باید خود را بیان کند؟
ارادت او به استانسیلاوسکی و توجه‌اش به دیالکتیک رفتار بازیگر برای دست یافتن به احساس، راههای نوینی را در رسیدن به انرژی بازیگری تجربه می‌کند. من با سبک استانیسلاوسکی پرورده شدم. مطالعه پیوسته او، تجدید نظر و نوآوری منظم او در روشهای مشاهده، و رابطه دیالکتیکی او با کارهای سابقش، وی را غایت مطلوب من کرده است.

گروتفسکی، تمام روشهای عمده تربیت بازیگر در اروپا را در سیستم ”متدولوژی” خود، مورد آزمایش قرار می‌دهد و سرانجام در می‌یابد که برای کشف واکنشهای برونگرا و درونگرا باید از متدهای اعمال جسمانی استانیسلاوسکی، تربیت سبک اجرایی بیومکانیک میرهولد(Meyrhold ) و سنتز واختانگوف (Vahtanghov ) یا تکنیک‌های پرورشی تئاتر شرقی به خصوص اپرای پکن و کاتاکالی هند و تئاتر نو ژاپن، گذر کرد. به همین دلیل صراحتاً می‌گوید:« در کار ما همه چیز روی ـ رسیدن ـ بازیگر متمرکز است که با کشش او به سوی افراط عاری شدن کامل او از سوابق ذهنی قبلی و آشکار شدن درونی‌ترین محرکه‌هایش بیان و تماماً هبه می‌کند. این تکنیک جذبه و ادغام همه نیروهای روانی و جسمانی بازیگر است که از درونی‌ترین قشرهای وجود و غریزه او سر می‌کشد و نوعی ـ شفافیت و روشنی ـ به او می‌دهد.

تمرینات ترکیبی در تحریک محرک‌های بیرونی و درونی بازیگر، یکی از اصول هموار کردن جاده‌ای است که بازیگر روی آن از لایه‌های درونی می‌گذرد تا در این لابیرنت بی‌نهایت به مکاشفه خود برسد. تمرینات ترکیبی، تمرینهایی است که به وسیله پرورش جسمانی، پلاستیک و صوتی، بازیگر را به سوی تمرکز صحیح بکشاند. تجربه‌های او در وروتسلاف آغاز یک دوره از تفکر مدرن در شیوه بازی سازی علمی محسوب می‌گردید و به عنوان منبعی شگفت‌انگیز مورد بهره‌وری کسانی همچون پیتر بروک، آندره گریگوری، جوزف چایکین، و بسیاری از نخبگان این هنر واقع گردید. به همین منظور در سال 1966 پس از اجرای”همیشه شاهزاده“ اثر کالدرون در تئاتر ملتها در پاریس، پیتر بروک، کمپانی رویال شکسپیر را وا می‌دارد تا گروتفسکی را به همکاری دعوت نماید. ماحصل این همکاری بروک را به وجد می‌آورد، چه او در پی دست یافتن به همکاری دعوت نماید. ماحصل این همکاری بروک را به وجد می‌آورد، چه او در پی دست یافتن به همین لابرینتهای بازیگری بود، یعنی کشف چالشهای درونی و شناخت یکی از عناصر مهم ”بازیگری چیست؟” بروک در این خصوص می‌گوید:«(او) هر یک از بازیگران را دچار شگفتی فراوان کرد. شگفتی رویارو کردن خود با چالشهای ساده و غیرقابل تردید. شگفتی ناشی از نگریستن به گریزها، ترفندها. کلیشه‌هایشان. شگفتی از درک منابع گسترده و دست نخورده خودشان. شگفتی از وادار شدن به دریافت این نکته که چنین پرسش‌هایی مطرح است و به رغم سنت ریشه‌دار انگلیسی پرهیز از جدی بودن هنر تئاتر ـ زمان آن رسیده است که با آن پرسشها روبرو شد و شگفتی از دریافتن اینک بازیگر خود می‌خواهد با این پرسشها روبرو شود. شگفتی از اینکه بازیگر در جایی از دنیا یک هنر توام با سرسپردگی مطلق، رهبانیت و جامعیت است.»
در نخستین دهه فعالیت تئاتر آزمایشگاهی لهستان، شیوه گروتفسکی آن بود که از اسطوره‌های تقدیس شده در سنت رایج زمانه استفاده نماید و چهره تابو گونه آن را عیان سازد. بازیگران، تابو را مورد حمله قرار می‌دادند آن را تکفیر می‌کردند و به زمان حال می‌کشاندند و با مصائب روزمره گره می‌زدند.
برای مثال او از نمایشنامه آکروپلیس نوشته ویسپیانسکی، چنین بهره می‌برد که آن را با تجربیات لهستان طی جنگ جهانی دوم پیوند می‌زند و فضای هومری این نمایش به ساخت گسترده و دردآور کوره آدم‌سوزی آشوویتسن کشیده می‌شود. نمایش در صحنه‌ای مستطیل شکل و در میان تماشاگران اجرا می‌شد. صحنه نمایش مملو از خرده‌ فلز، حلبی‌ها و چیزهای به دردنخور است. در این هنگام یک ویولن نواز ژنده‌پوش با بازیگرانی که کفشهای چوبی پوشید‌ه‌اند ظاهر می‌شود. آنها با یک پیکر بدون سر می‌خواهند به درون بهشت بروند(اتاقکهای آدم سوزی) دیدن این تصویر ما را از اندیشه‌ کلاسیک نمایشنامه دور می‌سازد. ایرونیک واردل(Irvingwardle ) که این نمایش را در سال 1968 در جشنواره ادینبورک می‌بیند به نقد آن می‌پردازد و از تصاویر پرقدرت مدرن آن تمجید می‌کند.
آنچه القا می‌شود، یک حس به شدت خصوصی در این باره است که واقع شدن در مرحله نابودی چه حالی دارد. چهره‌ها به سوی نقابهای پرصلابتی کشیده می‌شود که به نظر می‌آید چشمهایشان خواب را فراموش کرده‌اند، بدنها به طور مکانیکی چنان به حال آماده نگاه داشته می‌شودکه گویی طاقتشان طاق شده است... من در تئاتر مدرن کمتر تصویر پر‌قدرتی به مانند مراسم عروسی ژاکوب با عروس ژنده پوشش و آوازخوانی آخر، به هنگام فرورفتن درتنورها می‌شناسم. در چنین لحظاتی حتی به نظر تماشاگر خارجی چنین می‌نماید که گروتفسکی بیشتر به آفرینش یک اسطوره می‌پردازد تا بهره‌گیری از آن.ً

جداً‌ از تمرکز بر بازیگر، گروتفسکی از تماشا نیز غافل نبود و این بده بستان صحنه‌ای را با شرکت تماشگر در متن بازی به پژوهش گروهی می‌گذارد. وقتی که او در سال ١٩٧٠ اعلام می‌دارد که بازیگرانش دیگر در پی اجرای نمایشنامه نخواهند بود، بلکه پژوهش آتی آنان درباره آفرینش تماشاگرخواهد بود نه بازیگر، یک چرخش نوین دیگر در تئاتر تجربی او پدیدار می‌گردد، زیرا وی اعتقاد دارد که مشارکت یک تماشاگر در نمایش، یک فعالیت درونی است برای اینکه آنچه دارد اتفاق می‌افتد باید در ارتباط باتماشاگر باشد. در حقیقت تئاتر رازی است بین تماشاگر و بازیگر که هیچگاه این راز گشوده نمی‌شود و ما را تا ابد الا‌باد به دنبال خود می‌کشاند، که این مسیر چیزی جز کشف پاره‌های ناپیدای(خود) نیست. در تمام آثاری که گروتفسکی به صحنه برده است، راز دست یافتن به خود گمشده‌، تماشاگر را با زبان بدن بازیگر نزدیک می‌سازد تا پیوسته در‌صدد کشف آن راز برآید .این بد نهایی که با(زبانی خاص) حرف می‌زنند، به راحتی می‌تواند تماشاگر رابه درون اتمسفری بکشانند تا در زمانی بسیار اندک آنها را از همان جنس(زبان خاص) در‌آورند.
گروتفسکی به دنبال کشف منبع انرژی در بازیگر و تماشاگر می‌خواهد به دیالکتیک رفتاری و حرکتهای انقلابی خود چهره‌ای مدرن ببخشد و تئاتر مدرن را از آلودگی‌های بخش سنتی و کلیشه‌ای نجات دهد. برای او”تماسها“،”انگیزه‌ها“،”حرکتها“،” بدیهه‌سازی‌ها“،”صداها“،”موسیقی“و”فضا“مرکز‌ الهام است و از همین روست که ما را با پدیده‌ای غریب و در عین حال بسیار آشنا روبرو می‌سازد. همه‌گیر شدن این انقلاب تئاتری باعث می‌گردد که گروه‌های فعالی نظیر کارگاه رقص آنا هلپرین،” تئاتر نان و عروسک شومان “ و ” کارگاه اودین “به پیروی از تئاتر آزمایشگاهی لهستان، تئاتر سوم را بنیان گذارند.“ این گروهها تئاتر را نه یک سرگرمی متعالی یا مشغولیت روشنفکرانه، که تجربه‌ای از خود زندگی می‌دانند‌.“ در این زمینه جان و این توضیح می‌دهد که :”در آن میان هنرمندانی هستند که واقعاً به وجدان عصر‌شان شکل می‌دهند و پاسخ آنها استعاره و با افسانه بیان می‌شود.“

کوشش اصلی گرو‌تفسکی در‌”‌عرضه کردن روند روانی“ بازیگر است. این عرضه کردن انرژی و تخلیه‌ی درون در طی زمان نمایش‌، تماشاگران را با امواج انرژی همسو می‌سازد . ساحت خلسه‌آور یک مراسم آئینی ـ نمایشی با گذر از توانایی جسمانی و صوتی بازیگر به تماشاگر این امکان را می‌دهد تا در ابعادی دیگر ”خود“ رابیابد . زیرا در این حالت ، تماشاگر کاملاً فارغ و آزاد است یا به گفته‌ای دیگر تسلیم زمان حال شده است تا ژرف‌ترین احساس درون را با اعتماد به نفس در فضا بپراکند و همه اینها متکی به حضور بازیگرانی است که از تکنیک سخت جسمانی گذر کرده‌اند و اینک در مقابل تماشاگران به بده بستان روانی رسیده‌اند. همه اینها میسر نمی‌گردد مگر اینکه بر انضباط، تکنیک و پرورش تمرین تأکید فراوان گردد. وی می‌گوید:”بازیگری که به غور کردن در خویش می‌پردازد سفری را آغاز می‌کند که جزئیاتش با واکنشهای گونه‌گون صدا ورفتار او ثبت می‌شود و نوعی دعوت از تماشاگر را صورت‌بندی می‌کند اما این علایم گویایی ظاهری و ساختاریابی منظم نقش، استواری نیابد و ارائه نشود، به رهایی نمی‌انجامد و در پی ترکیبی محض فرو‌می‌افتد .“
گروتفسکی و تمام همکارانش با متمرکز کردن نیروی کاری خود بر پتانسیل پنهان در میان مردم، سویه‌هایی از آفرینش هنر مردمی را کشف می‌کنند و به ” فرا تئاتر“ دست می‌یابند. تماشاگر از این جهت به خود باوری می‌رسدکه در می‌یابد با نوعی واقعیت درونی آمیخته شده است‌، به گونه‌ای که دیگر با دقایقی پیش از اجرای نمایش تفاوت بسیار کرده است . از همین روست که او صراحتاً اعلام می‌دارد که ”متن، لب مطلب نیست، لب مطلب برخورد است. و با این برخورد، متن نانوشته‌ای ظاهر می‌شود که قبلاً وجود نداشته است بل در تار و پود ارگانیسم تماشاگر پنهان و دست نخورده باقی بوده است. این حرکت نوعی مکاشفه نفس است که پایه و اساس تئاتر آزمایشگاهی یا کارگاهی است. پس پیوند یا تماس با خویشتن غایب، ما را به سرچشمه‌های زندگی باز می‌گرداند.
کشف تماشاگر، کشف بازیگر، کشف زمان و مکان همراه با اوج صدا و موسیقی ما را به کشف خود نائل می‌آورد. از این طریق احساس و آگاهی از نمایش نیایشواره در ما زنده می‌شود که به گفته گروتفسکی ما را به خود مراجعت می‌دهد. گروتفسکی با چرخشی نوین در خلق فضای بکر، ناشناخته و ارتباط جادویی، بار دیگر جهان سحرآمیز مکاشفه را رقم می‌زند. او برای چنین نمایش فراتئاتری، نیاز به جمعیت انبوه نداشت و همچون آغاز کار خود در سال 1956 و برگشت از مسکو به کراکوف در لهستان و سپس نقل مکان به اوپل و برپایی کارگاهی یا چهل تماشاگر، از فلسفه تماشاگر انبوه پرهیز می‌کند. وی تماشاگر را مجبور می‌سازد تا در شکل بخشیدن به یک موضوع نیایشی در روند فراتئاتر، سهیم شود. تماشاگر در این گونه‌ی تئاتری، پرسشگر است، بازیگر است و دگردیسی خود را در این راستا رویت می‌کند.

دیروز سر جلسه ی تمرین اتفاق افتاد.

بالاخره بعد از اتود زدن ها و به شور گذاشتن ها به یک نتیجه ی قابل قبول در مورد آرم گروه تئاتر لوار رسیدیم.

این آرم در واقع طراحی اسم کلمه ی "لوار" می باشد.

از دوستان و هنرمندان خواهشمندیم با نظرات خود ما را همراهی کنند.

کتاب "تئاتر ابسورد" نوشته مارتین اسلین با ترجمه مهتاب کلانتری و منصوره وفایی در سال 1388 توسط نشر آمه به چاپ رسیده است. شاید بعد از چند سال مرور این کتاب کمی عجیب باشد. اما خلاء مبانی علمی در تئاتر ابسورد ما را وا می‌دارد تا امروز – شاید با یک تاخیر طولانی- دوباره این کتاب را از سر نو مرور کنیم.

مارتین اسلین در ایران با کتاب‌های تئاتر ابسورد و دنیای درام، بررسی آثار پینتر و تک نگاری درباره برتولت برشت شناخته شده است. او از منتقدان و استادان برجسته تئاتر محسوب می‌شود که با تحلیل‌هایی که بر نمایشنامه نویسندگانی همچون ساموئل بکت، آرتور آداموف، اوژن یونسکو، ژان ژنه و... انجام داده دین بزرگی بر گردن تئاتر ابسورد دارد.
 اسلین نخستین بار کتاب تئاتر ابسورد را در سال 1961 نگاشت و پس از آن تا سال 2001 دائم آن را بازنگری کرد. خود در مقدمه کتاب می‌نویسد ویرایش دائم این کتاب از نشست و برخاست با خود نمایشنامه‌نویسانی همچون بکت و یونسکو حاصل آمده و بنابراین به طور غیرمستقیم اندیشه این بزرگان تئاتر ابسورد را نیز می‌توان در لابه لای نگارش کتاب مشاهده کرد. همانگونه که اسلین در کتاب اذعان می‌دارد، عنوان تئاتر ابسورد را به راحتی نمی‌توان مورد باز تعریف قرار داد. از همین روست که خود کتاب را با ذکر خاطره¬ای از اجرای نمایش در انتظار گودو در میان زندانیان آغاز می‌کند. او بازتاب این نمایش را در میان طیفی خاص از مخاطبان نمایش که به یک تعریف مشخص اجتماعی باز می‌گردند شروع می‌کند و بعد با این ارجاع سراغ جامعه‌ای می‌رود که اصولا مظهر پیدایش تئاتر ابسورد بوده است. البته گستره این نوع تئاتر آوانگارد- در دوران خود- آنقدر در جامعه همه‌گیر می‌شود که آوازه کاربرد آن حتی در مجامع سیاسی نیز طنین‌انداز می‌شود. اسلین در این کتاب کار خود را با بررسی آثار بکت، آغاز و یک به یک بنابر اهمیت نویسندگان این شکل ادبیات نمایشی دایره بحث را گسترش می‌دهد. آنچنان که در صفحات مختلف این بررسی‌ها می‌خوانیم، اسلین سعی نکرده ذهن خود را در دایره ای بسته از تعاریف تکراری قرار دهد و حتی تناقضاتی را میان آثار نویسندگان مختلف مورد شناسایی قرار می‌دهد. تناقضاتی که نشان می‌دهد این شکل از نمایشنامه‌نویسی همچون قرابت‌هایی که با فلسفه پساساختگرا دارد، تا چه اندازه می‌تواند فرار باشد. از همین روست که شاید هریک از نویسندگان بخش خاصی از بازنمود پوچی را در نوشته‌هایشان تقویت کرده‌اند. یکی با معضل زبان درگیر است، دیگری سرخوردگی‌های روانی، یکی درجازدگی و سکون و یکی دیگر جامعه‌ای که تباهی در آن از بنیان خانواده آغاز و همچنان ادامه پیدا می‌کند.
آنچنان که اسلین در کتاب تئاتر ابسورد به آن اشاره می‌کند، این شکل نوشتاری از ابتدا دارای مکتب و مدرسه نبوده است. برای مثال آندره برتون پس از مدت‌ها یک روز بیانیه‌ای صادر می‌کند و ویژگی‌های مکتب سوررئالیسم را بیان کرده، خود و دوستانش را جزو آن مکتب به شمار می‌آورد. اما تئاتر ابسورد از مجموعه آثار متفاوتی شکل می‌گیرد که به شرایط خاص اجتماعی بعد از جنگ جهانی دوم، بیشتر در اروپا، واکنش نشان داده‌اند. آنها متاثر از روح زمان آثاری را نوشته‌اند، اما بعدها نظریه‌پردازی همچون اسلین با نگاهی از بیرون آنها را بازخوانی کرده و مورد مداقه قرار داده است.
اسلین ابتدا در بررسی‌های خود به درونمایه آثار نویسندگان منتخبش از این نهضت تئاتری می‌پردازد و بعد وارد سبک فرمی نمایشنامه‌ها می‌شود. او در این حین به این نتیجه می‌رسد که فرم و مضمون یا محتوا در آثار ابسورد چندان از یکدیگر جدا نیستند. پوچی مورد نظر نویسندگان در فرم آثار آنها نیز تجلی یافته است. از همین رو سعی می‌کند این ویژگی‌های مشترک را در در فصل ماقبل انتهایی کتاب فهرست کند. او در بخشی نیز مجبور می‌شود ساختارهای ابسورد را با نمایشنامه‌های معمول تا آن دوران، یعنی نمایشنامه‌های خوش ساخت و یا متقدمینی همچون شکسپیر به مقایسه بنشیند.

پیش‌تر فکر می‌کردم، ای کاش این فصل انتهایی در ابتدای کتاب قرار می‌گرفت. اما بعد متوجه شدم، فصل بندی کتاب کاملاً بر اساس شیوه پژوهشی خود اسلین انجام گرفته است. او دقیقا سعی داشته از بیان و صدور حکم کلی پرهیز کرده و نشان دهد که تلاش او بر پایه مطالعه دوره‌ای آثار ابسورد بوده است. یعنی این آثار هستند که عنوان خود را نمایندگی می‌کنند و با اینکه اسلین از جایگاه یک نظریه‌پرداز و نه درام‌نویس به آنها نزدیک می‌شود، اما محصول را برخاسته از آثار تولید شده در این حوزه می‌شناسد.
اسلین در بررسی‌های خود در این کتاب سری به حوزه‌های مختلف علوم انسانی زده و سعی کرده تا مسئله تئاتر ابسورد را در شکلی همه جانبه مورد تبیین قرار دهد، اما جای ردپای پرداختن به فلسفه پساساختگرا در این زمنیه اندکی خالی به نظر می‌رسد. در فصل مربوط به بکت و یا یونسکو اشاره‌های مختصری به این مقوله شده است، اما خیلی زود مسیر به سمتی دیگر رفته و اسلین چندان در آن غور نکرده است. توجهی که او به این دو نویسنده نشان می‌دهد حاکی از علاقه اسلین به آنها دارد. اگرچه بررسی دیگر نویسندگان نیز نقصان ندارد، اما به اندازه بکت و یونسکو کامل نیست. مسائل تیترواری که در بررسی‌ها مطرح می‌شود، مانع از عمق کتاب نشده و اسلین هیچ تیتری را با بی حوصلگی رها نمی‌کند.
در انتهای کتاب فرمول‌هایی برای خوانش آثار ابسورد ارائه شده است. اما همین فرمول‌ها برخی در آثار نویسنده‌ای پاسخ می‌دهد و در مورد نویسنده دیگری خیر. از همین رو اسلین دقت می‌دهد که در برخورد با نویسندگانی که آثارشان ردپای تئاتر ابسورد دارد باید مراقب بود تا منتقد به بیراهه نرود. با این همه همین فصل می‌تواند راهنمای خوبی برای آنانی باشد که در حوزه تئاتر ابسورد تحقیق می‌کنند و یا قصد دارند اینگونه آثار را مورد تحلیل قرار دهند.
تاکنون در ایران آثار بسیاری درباره تئاتر ابسورد منتشر شده و گرانسنگ‌ترین آنها کتاب‌های پروفسور فرهاد ناظرزاده کرمانی، پروفسور احمد کامیابی مسک و... بوده است. اما به نظر می‌رسد، کتاب مارتین اسلین همچنان راهگشا و نسخه اصلی محسوب می‌شود.
اما مترجمان کتاب در ترجمه نام کتاب سراغ عبارات تئاتر پوچی، تئاتر عبث گرا و... نرفته‌اند. آنها سعی کرده‌اند عنوان ابسورد را به عنوان یک وضعیت حفظ کنند. در امر ترجمه گاه رخ می‌دهد برای اینکه بتوانیم امری را از زبان مبداء به زبان مقصد توضیح دهیم، درگیر واژه نشده و یا عباراتی را وضع کرده و یا با جملاتی ماجرا را توضیح دهیم. دکتر مسعود دلخواه در سخنرانی که در نقد کتاب "این سه تسخیرناپذیر" تالیف روزبه حسنی برپا شده بود بیان داشت:" شما فرض کنید در میان سخنرانی ما ناگهان یک نفر در را باز کند. وارد شود و شروع کند به آواز خوانی. آنگاه ما می‌گوییم:It's absurd"(نقل به مضمون)
دقیقا توضیح واژه ابسورد اندکی مشکل است تا اینکه بتوانیم معادل مناسبی را برای آن بیابیم. از همین رو می‌توان حسن انتخاب مترجمان کتاب را تحسین کرد. خود متن کتاب نیز به جز مواردی در فصل اهمیت امر ابسورد، روان بوده و دچار دشوارگویی و پیچیده نمایی نمی‌شود. اتفاقی که متاسفانه گریبانگیر برخی کتاب‌های نظری می‌شود. فصل‌های مختلف کتاب توسط دو مترجم و جدا جدا ترجمه شده، اما در نهایت این دو قلمه بودن خود را به رخ خواننده نمی‌کشد و مترجمان توانسته‌اند به یکدستی مناسبی دست یابند.
در نهایت باید اذعان داشت، کتاب تئاتر ابسورد یکی از غنیمت‌های حوزه نظریه‌پردازی در تئاتر به شمار می‌آید. کتابی که فکر می‌کنم در شأن خود در ایران قدر ندیده است.

به گزارش روابط عمومی انجمن سینمای جوانان بندرعباس هشتمین جشنواره ملی فیلم و عکس اردیبهشت با تاخیری دو  ماهه  از ۲۷ الی ۲۹ مردادماه ۱۳۹۲ در شهر بندرعباس برگزار میشود.

محمود عسکری  رئیس انجمن سینمای جوانان بندرعباس و دبیر هشتمین جشنواره ملی فیلم و عکس اردیبهشت اعلام کرد این جشنواره که قرار بود طبق روال هفت دوره گذشته در اردیبهشت ماه هر سال برگزار گردد بدلیل مشکلات مالی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هرمزگان  به عنوان حامی اصلی جشنواره با تاخیر برگزار می گردد.

 عسکری ضمن پوزش از همه شرکت کنندگان و مخاطبان جشنواره اردیبهشت اظهار داشت در جلسه ای که با حضور  رئیس ستاد برگزاری جشنواره و مدیرکل  اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هرمزگان  حجت الاسلام  حسین مرشدی در تاریخ سه شنبه ۲۵ تیر ماه ۱۳۹۲  بر گزارشد ، با موافقت آن اداره کل تاریخ ۲۷مردادماه ۱۳۹۲ برای برگزاری جشنواره تعیین گردید.

عسکری افزود : امید است اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی هرمزگان و دیگر نهاد های فرهنگی ذیربط در این استان مساعدت نموده تا این جشنواره در تاریخ معین شده با کیفیت مناسبی برگزار گردیده و مسائل و مشکلات مالی نیز مرتفع گشته تا شاهد جشنواره  ای پر بار هم برای مخاطبین و هم برای هنرمندان حاضر در جشنواره باشیم .

لازم به ذکر است  این جشنواره در دو بخش  عکس و فیلم و در دو قسمت ملی و استانی بر گزار می شود

از میان  ۴۱۳ فیلم  ارسال شده به دبیر خانه جشنواره ۳۶ فیلم در بخش فیلم ملی با  گرایش سینمای فرم گرا  و تعداد ۹ فیلم نیز در قسمت  استانی در دو بخش    داستانی و مستند جشنواره حضور دارند .

همچنین  از میان ۲۵۰۰ قطعه عکس ارسالی از    ۲۲۰ عکاس شرکت کننده در این جشنواره ۱۰ عکاس موفق به حضور در بخش عکس با موضوع انسان و جامعه شهری ( مجموعه)  و ۲۱ عکاس در بخش جشنهای ایرانی و ۲۰ عکاس نیز در بخش استانی باموضوع آزاد، شده اند.

هشتمین جشنواره ملی فیلم و عکس اردیبهشت ۲۷ الی ۲۹ مرداد ماه ۱۳۹۲ در فرهنگسرای طوبای شهر بندرعباس برگزار خواهد شد

انجمن سینمای جوانان بندرعباس

ابراهیم پشت کوهی کارگردان نمایش "مثل آب برای شکلات"که رمان "لورا اسکوئیول"را به اجرای صحنه ای تبدیل کرده است، گفت: رمان اسکوئیول فضایی پست مدرن دارد، ولی ما در اجرای نمایش آن، ساختارهای نوگرایانه، کلیشه ای و مدرن را شکستیم و به سمت دخالت دادن تماشاگر و سهیم شدن او در اجرا پیش رفتیم.

از نکات قابل توجه در نمایش "مثل آب برای شکلات" برگزاری مراسم قرعه کشی در صحنه پایانی و اهدای شیشه حاوی ترشی به سه تن از تماشاگران است، کارگردان نمایش درباره کاربرد این شیوه اجرایی، خاطرنشان کرد: گرچه تماشاگر در درست کردن ترشی ها سهیم نیست، اما از آن بهره می برد. من معتقد به انفعال تماشاگر نیستم. در واقع برای اجرای این اثر، آن نکته معروف "مه یر هولد" مورد اشاره است که تماشاگر باید در یک خط و کنار نویسنده و کارگردان قرار بگیرد.

این کارگردان تئاتر با اشاره به اینکه نمایشنامه ای از این اثر وجود نداشته و برای اولین بار است که یک رمان برای اجرای تئاتر اقتباس شده است، درباره ساختار نمایش چنین توضیح داد: همیشه دیدگاه ما و اعضای گروه این بوده که هنر تئاتر و بازیگری، یورش بردن به سمت ناشناخته هاست. بنابراین برای دستیابی به این میل و هدف، سعی داریم پیش از تماشاگر، خودمان را غافلگیر کنیم. شکل اجرایی نمایش ما به لحاظ مولفه ها و نشانه هایی که به کار بردیم، در حقیقت می تواند پیشنهاد تازه ای برای اجرا باشد.

وی با تاکید بر تشابه ساختار این نمایش با شیوه رئالیسم جادویی در رمان لورا اسکوئیول، گفت: اگر فضای رمان در حال و هوای رئالیسم جادویی نبود، بعید می دانم اصلا آن را برای اجرا انتخاب می کردم. در این اجرا تماشاگر، نشانه های ادبی رئالیسم جادویی را به شکل های مختلف می بیند

این کارگردان تئاتر؛ با تاکید بر اینکه هدف گروهش اجرای کارهای تازه است، اظهار کرد: چه در متن هایی که خودم نوشته ام و چه در اهدافی که در گروه دنبال می کنیم، همیشه دست به اقتباس و کارهای نو می زنیم. مثل کارهای قبلی ما، از جمله نمایش "مکبث"، که براساس آیین زار کار کرده بودیم. البته در این اقتباس خط اصلی داستان حفظ شده و سرنوشت شخصیت ها به همان صورتی است که در کتاب آمده، اما دیالوگ های نمایش دوباره نویسی شده و به ضرورت کار، شخصیت هایی به اجرا اضافه و برخی از شخصیت ها که نقش و تاثیری در ماجرای نمایش نداشتند، کنار گذاشته شدند.

وی در مورد انتخاب رویا نونهالی به عنوان بازیگر و شباهت نمایش و حضور او در فیلم "ماهی ها عاشق می شوند"، به کارگردانی دکتر علی رفیعی، توضیح داد: انتخاب خانم نونهالی به خاطر توانایی و شایستگی اش برای بازی در نقش ماما النا است وگرنه نقش خانم نونهالی در "مثل آب برای شکلات" با شخصیتش در آن فیلم، کاملا متفاوت است.

پشت کوهی همچنین در مورد یکدستی جنس بازیگران، که ترکیبی از بازیگران تازه کار درکنار هنرپیشه مجربی مانند رویا نونهالی است، به سایت ایران تئاتر گفت: غیر از محمد سایبانی که از بازیگران ثابت و قدیمی گروه اند، باقی بچه ها بازیگران مدرسه بازیگری "تی تووک" هستند که با تمام شیوه های بازیگری، که با اعضای گروه تمرین می کنم، آشنایی دارند. آن ها این توانایی را داشته اند که در کنار بازیگر حرفه ای و با تجربه ای چون رویا نونهالی به خوبی ایفای نقش کنند. به نظرم بازیگران برای این کار خیلی پخته عمل کرده اند و اولین کار آن ها دلیل بر عدم توانایی شان نیست. حضور آن ها با شور و شوق و سرزندگی شان جریان تازه ای است که وارد تئاتر ایران شده است.

کارگردان "مثل آب برای شکلات" در رابطه با تفاوت های اجرای فعلی نمایش با اجرای آن در جشنواره تئاتر فجر، تصریح کرد: بنا به ضرورت اجرا و رسیدن به ریتم مناسب، کمی زمان نمایش را کوتاه تر کردیم. تنها دیالوگ های یک صحنه بر حسب ضرورت، تغییر کرده است

کارگردان "مثل آب برای شکلات" با ذکر این نکته که اجراهای این نمایش مثل یک انسان بالغ روز به روز کامل تر می شود، از گروه اجرایی این اثر نیز تشکر و افزود: از گروه بازیگران و عوامل که مجبورند حدود 45 روز از خانه و خانواده شان دور باشند، بسیار ممنونم، ولی آن ها برای رسیدن به یک صدای جدید در تئاتر تلاش می کنند. همچنین از خانم رویا نونهالی بسیار سپاسگزارم که با تمام سابقه و تجربه هایشان، کماکان حس شیفتگی در تئاتر را حفظ کرده و جدا از اخلاق حرفه ای، با رفتار انسانی خود، بچه های گروه را به اجرای هرچه بهتر کار ترغیب می کنند.

پشت کوهی در پایان با اظهار گله مندی از بودجه های اندکی که برای تئاتر در نظر گرفته می شود، گفت: همیشه جامعه متمدن را می توان براساس کتابخانه ها و سالن های تئاتر شناخت. اعتقاد دارم خرج کردن برای تئاتر، بیهوده هزینه کردن نیست، بلکه سرمایه گذاری است تا جامعه ما به سمت یک جامعه اندیشمندتر، پیش برود.

گفتنی است، نمایش "مثل آب برای شکلات"، به نویسندگی و کارگردانی ابراهیم پشت کوهی، هر شب به جز شنبه ها ساعت 21 در تالار چهارسو روی صحنه است

اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هرمزگان بیست و پنجمین جشنواره تئاتر این استان را با همکاری انجمن

هنرهای نمایشی هرمزگان، همگام با هنرمندان و اصحاب هنر که موثرترین اشخاص در توسعه هر چه بیشتر هنر

نمایش اند و با هدف ارتقاء و اعتلای سطح کیفی هنر نمایش و ایجاد جریان مستمر تئاتر در استان برگزار می کند.

دبیرخانه چهارمین جشنواره تئاتر صاحبدلان مهلت ارائه متن را تا 30 تیرماه تمدید کرد.

از علاقه مندان برای شرکت در جشنواره تئاتر صاحبدلان دعوت می شود متون پیشنهادی خود را بمنظور اجرای صحنه ای وخیابانی

و چاپ، حداکثر تا 30 تیرماه به دبیرخانه جشنواره به نشانی تهران، خیابان طالقانی، خیابان سرپرست جنوبی، کوچه پارس، پلاک 5،

طبقه همکف ارسال کنند.چهارمین جشنواره تئاتر صاحبدلان در قالب بخش صحنه ای، تولید متون نمایشی، بخش پژوهش، آئینهای

نمایشی، نمایش های میدانی و بخش بین الملل از مهر تا اسفند 1392 برپا می شود.

هنر آنلاین

مردم ایران علاقه و توجه خاصی به هنرمندان و فوتبالیست‌ها دارند با وجودی که این دو قشر تفاوت‌های زیادی باهم دارند مردم دوست دارند آنها را از نزدیک ببینند و با آنها عکس یادگاری بگیرند! حال تصور کنید در این میان یک نمایش پر از ستاره‌های محبوب سینما و تئاتر با مضمون جذاب و پر از تعلیق فوتبال بروی صحنه بیاید..

 نمایش "فنز" به کارگردانی و نویسندگی محمد رحمانیان از روز چهارشنبه ۲۱ تیرماه ۱۳۸۴در سالن چهارسو تئاتر شهر تهران بر روی صحنه رفت. این نمایش قبل از شروع تاریخ اجرا با استقبال بسیاری مواجه و بلیط های آن از قبل پیش فروش شده بود.

حضور بازیگران سرشناس سینما به ویژه پرویز پرستویی در این نمایش جدا از سابقه محمد رحمانیان در زمینه نمایش در این استقبال بسیار موثر بود.  نام نمایشنامه از حروف اول اسامی شخصیت های داستان نمایش گرفته شده بود. فرانكی (پرویز پرستویی)، اگنس (ترانه علیدوستی)، نانسی (مهتاب نصیرپور) و سانی (حبیب رضایی) كه اعضای یك خانواده هستند.نمایش با معرفی شخصیت های داستان آغاز و سپس موضوع داستان و دغدغه های شخصیت های آن آشكارشد.

ویژگی­های بازی فوتبال و اوج و فرودها، شادی و غم­ها و دلهره­‌های لحظه به لحظه در جریان یك مسابقه بر روی تماشاگران، خود یك نمایش درام است. تسلط این جو در فضای خانواده گروه فنز به خودی خود كشش زیادی در داستان ایجاد کرده بود.  طراحی صحنه متاثر از فضای داستان به پیشبرد خط داستانی کمک می‌کرد خانه‌های كه یك خانواده معمولی انگلیسی در دهه 60 در آن زندگی می­كنند به گونه‌­ای طراحی شده بود تا جذابیت داستان زندگی شخصیت­های نمایش تحت تأثیر جو فوتبال توسط بازیگران راحت تر و متنوع­تر بیان شود.

"فنز" نمایشی است كه در یك خانواده انگلیسی در دهه 60 می­گذرد و فوتبال دوستی محور اصلی آن بود، به طوری كه تمام وقایع دیگر در این خانواده با زمان و تاریخ یك مسابقه فوتبال در خاطر اهالی نقش بسته است.

جذابیت بازی فوتبال و هیجانات جانبی آن و داستان ملموس آن برای تماشاچی ایرانی با بازی خوب بازیگران نمایش، سبب شد كه تماشاچیان به وجد بیایند و از این نمایش استقبال چشم‌گیری داشته باشند .

این نمایشنامه به نویسندگی و كارگردانی محمد رحمانیان و با هنرمندی پرویز پرستویی، مهتاب نصیرپور، حبیب رضایی، ترانه علیدوستی و احمد مهرانفر به روی صحنه رفت صدای گزارشگر در این نمایش، صدای عادل فردوسی­ پور بود.

سایت فوتبال "گل"، روز دوشنبه 11 مهر 1384درباره "فنز" نوشت: یك نمایش با موضوع هواداران تیم فوتبال منچستریونایتد انگلیس كه در تهران روی صحنه رفته، با اقبال عمومی بسیاری از هنردوستان مواجه شده است. "گل" به نقل از گزارشی كه خبرگزاری رویترز منتشر كرده، افزود: ایرانی‌ها گروه گروه برای تماشای نمایش ‪ F.A.N.S‬كه در مورد یك خانواده فوتبال دوست ساكن شهر منچستر در سال ‪ ۱۹۶۰‬ساخته شده، به سالن تئاتر می‌آیند. داستان نمایش از این قرار است كه "فرانكی" مرد خانواده، برادر، خواهر و همسرش را به تشویق تیم منچستریونایتد مجبور می‌كند اما سلطه او بر خانواده، بعد از آشنایی نانسی با یك راننده تاكسی كه هوادار تیم منچسترسیتی است، خدشه دار شده و عشق آنها منجر به پایانی پیچیده برای این داستان می‌شود.

منبع: هنر آنلاین

علیرضا مصلح تهرانی مدیر بخش تئاتر خانگی بیان کرد: سه نمایش جدید که آثار اجرا شده در جشنواره صاحبدلان بودند ضبط و وارد شبکه نمایش خانگی شدند.

وی ادامه داد: این آثار به ترتیب نمایش‌های" دوچرخ موازی" به کارگردانی عباس جانفدا ،"ستاره‌ها رو به ما می‌درخشند" به کارگردانی محمد حسن زاده ، "عزا در فضا" به کارگردانی رامتین بالف و " نیمه شب دوم اسفند" به کارگردانی یعقوب صدیق جمالی هستند.

تهرانی همچنین خبر از ضبط نمایش‌های روی صحنه داد و بیان کرد: ضبط نمایش‌های "خانه سربی" به کارگردانی علی نرگس نژاد و "کمدی باغ شازده" کار محمد زواربی‌ریا مطرح شده و منتظر جواب شورای طرح تئاتر در خانه برای شروع کار هستیم.

وی عنوان کرد: پیشنهاد ضبط سه اثر از نمایش‌های آزاد نیز داده شد که در صورت قابلیت، این آثار نیز وارد طرح تئاتر در خانه می‌شوند.

در هفته‌های پایانی اجرای نمایش "روز سیاوش" کار شکرخدا گودرزی توسط این طرح ضبط و به زودی وارد بازار فرهنگی می‌شود.

به گزارش هنرآنلاین، در راستای سیاستهای راهبردی وزارت متبوع و تأكید معاون محترم امور هنری بر ایجاد و ساماندهی تشكل های تئاتری در راستای حمایت از اجرای عمومی آثار در شهرستانها با هدف ارتقاء سطح كیفی آثار و ارتباط مؤثر تماشاگران با آثار نمایشی و گزینش آثار برجسته شهرستانهای كشور جهت حضور در جشنواره بین المللی تئاتر فجر به عنوان آیینه تمام نمای فعالیت های نمایشی كشور ، همچون سالیان گذشته جشنواره های تئاتر استانی توسط ادارات كل فرهنگ و ارشاد اسلامی با مشاركت اداره كل هنرهای نمایشی برگزار خواهد شد .

از آنجایی كه جشنواره های تئاتر استانی مرحله ی آغازین حضور گروههای برگزیده در جشنواره بین المللی تئاترفجر خواهد بود ، این شیوه نامه به جهت ایجاد وحدت رویه بین استانها در برگزاری و انتخاب آثار تنظیم گردیده است .

الف) زمان برگزاری جشنواره :

الف ـ 1 جشنواره ی تئاتر استانی با توجه به شرایط خاص اقلیمی در فاصله زمانی 20 مرداد ماه تا 15 مهرماه 92 با اولویت استانهای سردسیر آغاز و می بایست تمامی استانها حداكثر تا 15 مهرماه جشنواره های خود را به پایان رسانند .

الف ـ 2 با در نظر گرفتن ماه مبارك رمضان در تیر و مرداد ماه 1392 و همچنین فرارسیدن ماه محرم وصفر در ماههای آبان ، آذر و دی و زمان بندی خاص برگزاری جشنواره تئاتر منطقه ای ، در صورت عدم برگزاری جشنواره در تاریخ ذكر شده توسط استان ، اداره كل هنرهای نمایشی پذیرای گروههای برگزیده جشنواره آن استان در جشنواره منطقه ای نخواهد بود .

الف ـ3 اعزام گروههای منتخب جشنواره ی تئاتر استانی به تئاتر منطقه ای با توجه به زمان برگزاری جشنواره و ترتیب استانها صورت خواهد گرفت .

الف ـ 4 زمان و مكان برگزاری جشنواره های تئاتر منطقه ای متعاقباً اعلام خواهد شد .

الف ـ ‌5 ادارات كل استانها می بایست تا 20 خرداد ماه 1392 فراخوان جشنواره براساس شرایط عمومی این شیوه نامه به همراه زمان پیشنهادی برگزاری را به اداره كل هنرهای نمایشی به صورت مكتوب اعلام دارند .

ب) شرایط عمومی برگزاری :

ب ـ 1 جشنواره به جز بخش رقابتی به تشخیص دبیر جشنواره می تواند میزبان آثار نمایشی در بخش های دیگری همچون میهمان ، ویژه ، جنبی یا ... باشد .

ب ـ 2 بخش رقابتی جشنواره كه برگزیدگان آن در جشنواره منطقه ای حضور خواهند یافت صرفاً اختصاص به آثار ایرانی با اولویت متون نویسندگان بومی خواهد داشت .

ب ـ 3 بخش مرور تئاتر ایران در سال 92 جشنواره بین المللی تئاتر فجر پذیرای آثاری كه در جشنواره های استانی و منطقه ای اجرا شده اند نخواهد بود . آثاری كه در بخش های غیررقابتی جشنواره های استانی حضور دارند از این قاعده مستثنا هستند .

ب ـ 4 تمامی آثار حاضر در بخش رقابتی جشنواره های استانی می بایست از آبان 1391 تا دو هفته پیش از برگزاری جشنواره استانی 92 حداقل 5 شب اجرای عمومی در شهرستان محل تولید داشته باشند .

ب ـ 5 در جشنواره تئاتر استانی صرفاً آثار صحنه ای مورد داوری و انتخاب قرار خواهند گرفت . بنابراین كارگردانان نمایش های خیابانی جهت حضور در جشنواره بین المللی تئاتر فجر لازم است در جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان شركت یا طبق فراخوان سی و دومین جشنواره بین المللی تئاترفجر عمل كند.

ب ـ 6 نمایشهای حاضر در بخش رقابتی جشنواره نباید توسط همان گروه ( كارگردان و یا بازیگران ) در هیچ یك از جشنواره های استانی منطقه ای و سراسری بین المللی شركت كرده باشند .

ب ـ 7 ارائه مجوز كتبی نویسنده برای اجرای عمومی و شركت در جشنواره به هنگام ارائه درخواست از سوی كارگردان الزامی است . ( مسئولیت پذیرش آثار بدون مجوز به عهده اداره كل استان می باشد .)

ب ـ 8 به منظور حمایت از تولید نمایشنامه های جدید و آرشیو این آثار ضروری است نمایشنامه ی اجراهای برگزیده جشنواره های استانی بر روی لوح فشرده در محیط word یا از طریق پست الكترونیكی d_jashnvareha@yahoo.com به هماهنگی تئاتر استانها ارائه شود .

ب ـ 9 چنانچه در هر مرحله ای از انتخاب آثار مغایرتی با بندهای پیش گفته اثبات گردد اداره كل هنرهای نمایشی ، گروه نمایشی را از حضور در جشنواره های منطقه ای و فجر باز خواهد داشت .

ج) هیأت های انتخاب و داوری

ج ـ 1 با توجه به ب ـ4 بدیهی است كه جشنواره تئاتراستانی مرحله انتخاب متن نخواهد داشت و این امر در فرایند اجرای عمومی آثار توسط شورای ارزشیابی و نظارت شهرستان یا استان انجام شده است . از این رو تشریح این نكته در فراخوان جشنواره جهت شفافیت فرایند انتخاب آثار( به صورت دیدن اجرای زنده آثار یا فیلم آنها) ضروری است.

ج ـ 2 ضروری است نسخه ای از فهرست آثار متقاضی حضور در جشنواره استانی ( فرم شماره 1 ) و صورتجلسه هیأت انتخاب آثار پس از تأیید مدیر كل به اداره كل هنرهای نمایشی ارسال گردد .

ج ـ 3 هیأت داوران جشنواره تئاتراستان متشكل از 3 نفر ( یك نفر از هیأت داوران به عنوان ناظر و نماینده اداره كل معرفی می شود ) با حكم مدیر كل هنرهای نمایشی خواهد بود .

ج ـ 4 حق الزحمه هیأت داوران و هزینه های ایاب و ذهاب هیأت به عهده اداره كل هنرهای نمایشی خواهد بود.

ج ـ 5 انتخاب و اعزام منتقد جهت برگزاری جلسات نقد و بررسی در جشنواره بنا به تقاضای اداره كل استان با پرداخت حق الزحمه و هزینه ایاب و ذهاب از سوی اداره كل هنرهای نمایشی انجام می گیرد .

ج ـ 6 به روال 2 سال گذشته در هنگام برگزاری جشنواره های منطقه ای به پوستر برگزیده جشنواره های استانی كه آثار آنها در جشنواره های منطقه ای حضور دارد جایزه ای تعلق می گیرد . از این رو شایسته است فایل پوستر جشنواره های استانی قبل از برگزاری جشنواره برای قضاوت و هم چنین پوشش اخبار در سایت ایران تئاتر به پست الكترونیكی d_jashnvareha@yahoo.com یا هماهنگی تئاتر استان ها ارائه گردد.

منبع: هنر آنلاین

برای دیدن بقیه ی عکسها لطفا اینجا کلیک کنید.